Eindelijk een berichtje van mij. Jullie zullen je allemaal wel afvragen of die jongen nog leeft. Zeker wel, still alive and kicking! De laatste 1,5 maand was gewoon erg gezellig en volgepakt met diverse uitjes. En ja dan schiet zo'n reisverslag er gauw bij in. Gelukkig ben ik ook de domste niet en heb ik wel bijgehouden wat ik allemaal gedaan heb zodat jullie allemaal nog kunnen en genieten van mijn avonturen in het verre Azië. Deze keer gaat het verhaaltje over het bergachtige noorden van thailand en het prachtige Laos. Het verhaal begint natuurlijk op het vliegveld. Het was natuurlijk ook een optie om met de bus van het zuiden van Thailand naar Bangkok te gaan en dan met de trein naar Chiang Mai in het noorden. Dit zou maar 3 dagen kosten met nog een overnachting in Bangkok. Dit afgezet tegen de prijs en duur van een vliegreisje (2,5 uur en even duur) maakte de keus toch erg moeilijk. Uiteindelijk toch maar gekozen voor de vliegreis..... ik weet absoluut niet waarom maar ik had hier het beste gevoel bij. Volledig bepakt nam ik afscheid van het zuiden van Thailand, dag strand welkom bergen! Om de vliegreis kort te maken.... Ik stapte in - viel in slaap - werd wakker en was bijna in Chiang Mai. Tijdens de landing kon je zien dat verschillende delen nog onder water stonden van de hoeveelheid regen die de laatste tijd is gevallen. Het water is inmiddels allemaal naar het zuiden getrokken en nu tijdens het schrijven van dit versag (11 november 2011) staat een groot deel van bangkok van centraal thailand onder water. Het gekke is dat hier niks van heb meegekregen. De afgelopen 6 weken heb ik maar 2 keer een regenbui gezien, verder alleen maar zonneschijn. Blijkbaar precies de goede reisroute gekozen J. Owja terug naar het vliegveld in Chiang Mai. Tijdens het wachten op de bagage zag ik iemand uitgebreid de lonely planet bestuderen. Met mijn inmiddels opgebouwde backpackerservaring kreeg ik het idee dat hij een plek opzocht voor een overnachting. Ideaal dus om aan te spreken voor het delen van een taxi. Vaak is het zaak om zoveel mogelijk mensen te verzamelen om kosten te delen, omdat het in je eentje vaak te duur is. Uiteindelijk bleek hij een duitser genaamd Fabian en inderdaad op zoek naar een guesthouse. Samen besloten om naar Julie's guesthouse te gaan. Werd als erg goed beschreven in de Lonely Planet (toch echt wel een backpackersbijbeltje die LP). Onze spullen daar gedropt en toen meteen de walking tour in Chiang Mai gedaan. Dit is een tour van ongeveer 2 uur die je langs de mooiste tempels in chiang mai brengt. Bewapend met een camera en flink wat water de tempels te lijf gegaan. Prachtige tempels. Weer een hele ander stijl/andere invloeden dan in het zuiden en midden van Thailand. Na de tour was het tijd voor iets wat backpackers altijd doen als ze elkaar voor het eerst ontmoeten...... een biertje drinken! Uiteindelijk werd het een lange avond die eindigde in de Reggea rooftopbar met ongeveer een groep van 35 mensen. Heel apart hoe makkelijk je mensen tegenkomt. De volgende dag met Fabian en 3 en 2 nederlandse meisjes en een Australisch meisje een scooter gehuurd en de berg naast de stad opgereden naar een hele heilige tempel, Doi Suthep. Volgens de legende was er een witte olifant met een heilig boedhistisch relikwie op zijn terug. Hij liep tot de top van de berg en stierf hier en zodoende werd dit de nieuwe plaats voor het relikwie. Mooi verhaal en een prachtige tempel. Hierna zijn we naar de Tiger Kingdom gegaan. Een plaats met veel tijgers van jong tot oud waarmee je op de foto kunt. Ik heb dit alleen niet gedaan omdat ik vind dat dit niet de manier is om deze dieren om te gaan. Ik geloof ook dat ze niet dat de grote tijgers helemaal vrij zijn drugs om ze rustig te houden. Het voelde erg als een mcdonalds voor dieren. Wilt u 1 grote tijger of toch een kleine. Of wilt u 1 grote en een kleine, of wilt u ze alledrie. Ze hadden ook echt een soort menu's...... bizar. Om een lang verhaal kort te maken, deze discussie loopt al heel lang en er zijn voor en tegenstanders. Zelf ben ik een tegenstander van dit soort dingen omdat ik niet vind dat tijgers op deze manier moeten worden gehouden. Voor zover de ethische kant van mijn verslag. Besef goed dat dit nog maar dag 2 in chiang mai is en er nog anderhalve maand wordt beschreven in het komende stuk. Alvast veel leesplezier! De derde dag was volledig gereserveerd voor het bezoeken van de olifantjes. Via het guesthouse hadden we een Mahout training geboekt. Natuurlijk van te voren op internet gekeken of deze olifanten goed worden behandeld want dit is in lang niet alle gevallen zo. Dit bleek echter een goed kamp te zijn en de olifanten waren al decennia's binnen dezelfde familie. Aangezien olifanten nu niet meer worden gebruikt voor het vervoeren van boomstammen etc worden ze nu voornamelijk gebruikt voor de toeristen. Een mahout is de bestuurder/verzorger van een olifant. Als eerste kregen we korte uitleg en moesten we 10 thaise woorden uit ons hoofd leren. Dit waren woorden voor bijvoorbeeld: voorwaarts, stop, naar achteren, rechts, links, poot omhoog. Na deze uitleg gingen we naar de olifanten om ze wat te voeren en kennis met ze te maken. Daarna begon het echte werk, op de olifant klimmen. Deze olifanten hadden geen stoelen ofzo wat je vaak ziet bij olifantritjes. Gewoon op de blote rug van de olifant zoals het hoort. Als eerste roep je Yoekkra. Dit is voor de olifant het teken om zijn poot omhoog te doen. Vervolgens pak je hem bij zijn oor en stap je met je linkerbeen op zijn voet. Je rechterbeen zet vervolgens op zijn been. Daarna geef je het commando om zijn been hoger op te tillen. Als het hoog genoeg swing je je linkerbeen over de olifant heen en voila je zit erop. Piece of cake! Daarna was het zaak om de olifant te laten bewegen met de commando's. Dit ging vrij makkelijk. Naar voren, naar achteren, linksom draaien en rechtsom draaien. Ik kreeg wel het idee dat ze dit natuurlijk elke dag bijna doen en het een automatisme is. Soms begonnen ze al te draaien voordat je het commando het gegeven, haha. Dit is natuurlijk ook logisch en het maakt de ervaring absoluut niet minder uniek. Na alle commando's te hebben uitgevoerd was het tijd voor een lunch. Na de lunch begon het echte werk en gingen we met de olifanten de jungle in, 2 personen per olifant en de mahout die liep naast de olifant voor de zekerheid. Dit was erg gaaf om te doen. Nu luistert zo'n olifant ook niet altijd. Vaak doen ze gewoon waar ze zelf zin in hebben en stoppen om een paar meter in de struiken te lopen om te eten. Dit zorgde nogal voor wat paniek bij een jong meisje en haar moeder die dachten dat de olifant op hol was geslagen. Helemaal hysterisch schreeuwde ze dat ze van de olifant af wouden. Erg vermakelijk om te zien. Geen beter vermaak dan leedvermaak zeggen ze wel is! Na de rit door de jungle was het tijd om de olifantjes te wassen in riviertje. Erg gaaf, de olifant laat zich in het water vallen en wij konden haar (het waren allemaal vrouwtjes) lekker schrobben. 1 ding kunnen olifanten natuurlijk heel goed en dat is water opzuigen met die enorme slurf. Natuurlijk werd dit onderdeel niet overgeslagen. Heerlijk zo'n olifantendouche. Gaandeweg kreeg ik wel het idee dat ze het wassen van de olifanten onderdeel hebben gemaakt van de training omdat de mahouts wel erg veel interesse hebben in westerse meiden. De laatste dag in Chiang Mai ben ik samen met een nederlands meisje op zoek gegaan naar een gitaar. Ik speelde al een tijdje thuis en begon het toch wel een beetje te missen. Natuurlijk is het extra bagage om mee te nemen, maar dit heb ik er graag voor over. Uiteindelijk een hele geschikte gitaar gevonden bij een of andere chinese allesverkoper.

Pai

Na 4 dagen in Chiang Mai was het tijd om door te gaan naar een andere plaats. Van heel veel mensen had ik gehoord dat Pai de place to be was. Wie ben ik dan om dat niet te gaan onderzoeken. Geen planning dus ik kan overal heen gaan waar ik wil. 's Ochtends iedereen goodbye gezegd en natuurlijk facebookadressen uitgewisseld. Goede uitvinding dat facebook. Heb nu nog steeds contact met mensen die ik 2,5 maand geleden in Bangkok heb ontmoet. Maar goed die dag op de minibus gestapt. Afscheid nemen van een groepje waarmee je optrekt betekent hier niet dat je weer alleen bent. Er vormt zich bijna automatisch een nieuw groepje in de bus/trein/boot. In de minbus ontmoette ik Mike (oostenrijker), robbie (Engelsman) en 2 duitse meiden Steffi en Nina. Bij aankomst in pai bleken ze rekening te hebben gehouden met ons. In het eerste guesthouse waar we heengingen hadden ze precies een dormitory met 5 bedden. Uitstekend! Heel basic maar ook heel goedkoop en daar gaat de echte backpacker natuurlijk voor. Zolang het maar redelijk schoon is J. 's Avonds natuurlijk hetgeen weer gedaan wat backpackers altijd doen als ze elkaar ontmoeten.... Een biertje drinken. Hierbij werden ook de nodige drankspelletjes niet geschuwd. Een paar erg leuke en simpele geleerd die je overal kunt doen. Goede kennis dus! De volgende dag weer zo fris als een hoentje opgestaan om scooter te gaan rijden. Echt het ideale vervoermiddel om de omgeving te gaan verkennen. Kan niet ontkennen dat ik inmiddels een lichtelijke scooterrijverslaving heb. Pai is trouwens een erg kleine plaats ten westen van chiang Mai. De plaats staat bekend om zijn hippie vibe en dit is ook overal te zien. Thaise mannen met lange haren die de hele dag gitaar spelen, veel yoga, meditatie en reiki en hippies van over de hele wereld in de leeftijdscategorie van 20 t/m 80. Er schijnen mensen naar pai te komen voor een paar dagen die gewoon blijven plakken voor maanden, jaren of zelfs voor altijd. Als het je ding is dan kan ik me dat inderdaad goed voorstellen. Het dagje scooterrijden was erg gaaf. Als eerste hebben we een waterval bezocht om ff lekker te zwemmen. De waterval daagde mij nog uit om een eind naar boven te klimmen. Hoewel ik slechte ervaringen heb met het beklimmen van dingen toch maar besloten om de uitdaging aan te gaan. En jawel na zo'n 4 meter werd het toch wel erg glad en werd mijn 4 meter klimmen in luttele seconden teniet gedaan. Gelukkig kwam ik in het water terecht op een plek zonder stenen. Toch maar eens goed nadenken over mijn vermogen om dingen te beklimmen, haha. Na de waterval gingen we naar Pay Canyon, een soort kleine versie van de Grand Canyon. Erg indrukwekkend om te zien. Daarna wouden we naar een bekende waterval in de buurt. Dit plan ging echter niet door omdat de scootervaardigheden van een van de meisjes niet genoeg bleken om de scooter rechtop te houden. Met de kin op de weg..... er zijn minder pijnlijke plekken om op te vallen. Pai is dan wel klein maar heeft wel een ziekenhuis, dus wij naar het ziekenhuis. Ondertussen de tijd gedood door een weddenschappen te maken over hoeveel hechtingen ze nodig zouden hebben om haar kin dicht te maken, hoe lang het nog zou duren en hoeveel het zou kosten. Uiteindelijk geen 1 gewonnen dus de gratis biertjes gingen weer aan mijn neus voorbij.... De volgende dag was het tijd om te raften, White Water Rafting wel te verstaan. Na een stevige uitleg over hoe te raften en een uitleg over wat te doen als je buiten de boot valt konden we gaan beginnen. De uitleg over het buiten de boot vallen deed nogal wat wenkbrauwen fronsen. Je zou in een draaikolk terecht kunnen komen waar je maar op 1 manier uit kon komen en e moest altijd je benen omhoog houden anders zou je ze wel eens kunnen breken tegen de grote rotsblokken. Klinkt gevaarlijk! Het gevaarlijkste van het eerste gedeelte van de trip was voornamelijk het krijgen van laaghangende takken in je oog. Een groot overgroeid maar erg rustig gedeelte van de rivier. Niet heel spectaculair dus. Na de lunch werd het ruiger zeiden ze. Hup na de lunch weer de boot in en kom maar op met de hoge golven. Nou er was geen woord van gelogen. 18 wilde stukken rivier afgewisseld met rustigere stukken. De golven waren echt soms 3 meter hoog, de boot stond soms bijna verticaal en waterhappen is tot een nieuwe kunst verheven.... Supergaaf! Zeker iets wat ik hier in zuid oost azie nog vaker ga doen. Alleen dan natuurlijk nog een stapje verder! Tussendoor nog gestopt bij een aantal watervallen, hotsprings en een rotsblok om vanaf te springen. Hotsprings zijn door lava verwarmde waterstromen. Het water voelt normaal maar als je met je voet een centimeter of 10 in de modder graaft heb je in een keer bijna kokend heet water. De rotsblok was maar liefst 9 meter hoog. Bijna niemand sprong eraf want het is toch wel hoog. Maar ja ik ben natuurlijk zo'n figuur die dat dan wel weer moet doen. Geen spijt van en ik leef nog ondanks dat mijn reddingsvest openklapte bij de landing in het water.... Das toch knap lastig zwemmen kan ik je vertellen. 's Avonds was het weer tijd voor een feestje om een geslaagde dag raften te vieren. Uiteindelijk was het weer een gezellige avond. De volgende dag vertrokken er 3 en bleven we dus met zijn 2en over. Maar besloten om het lekker rustig aan te doen en me voor te bereiden op de trip naar Mae Hong Song vlakbij de grens met Birma.

Mae Hong Song

Aangezien ik een visum had voor 2 maanden in thailand kon ik ook de wat meer afgelegen minder toeristische bezoeken. Meteen in de bus kon al merken dat het minder toeristisch zou gaan worden.... Alleen maar locals in de bus en geen backpacker te bekennen. Gaaf! Een keer wat anders. Bij aankomst maar ff een guesthouse uit de lonely planet gekozen, een tuktuk opgescharreld en vamos. Omdat ik geen backpackers ben tegenkomen en toch een traditie in ere wilde houden heb ik mezelf maar eerst getrakteerd op een biertje. Daarna op zoek gegaan naar hetgeen waarvoor ik hier heen was gekomen...... trekking. Een aantal trekkig agency's gesproken en het bleek toch wel erg duur te zijn in je eentje. Dus of meer betalen of toch op zoek naar backpackers. Na lang zoeken in elke uithoek van Mae Hong Song en onder elke steen te hebben gekeken zowaar nog 2 fransen en 1 spanjaard opgescharreld die hetzelfde wouden doen. Nu ben ik er al wel achter dat de meeste Fransen niet het meest ideale reisgezelschap zijn en dat is een flinke understatement. Deze 2 konden ook gewoon uren Frans met elkaar praten en de rest compleet negeren, daar waar mensen uit andere landen zich meestal aanpassen en gewoon engels spreken omdat dat in de backpackerwereld een vorm van beleefdheid is. Toch besloten om de trekking te doen met zijn 4-en. De eerste dag naar een paar mooie watervallen geweest, longnecks bezocht en enkele refugeekampen. Longnecks zijn een volk waarvan de vrouwen zware koperen ringen om hun nek dragen om zo hun nek langer te maken. Mae Hong Song licht erg dicht bij de grens met Birma. Wij zijn 100 meter van de grenspost afgeweest. Toch nog 1 van de weinige landen met een dictatoriaal regime. De omgeving aan de kant van thailand herbergt ook heel veel vluchtelingen uit Birma. In een aantal van deze vluchtelingenkampen zijn we wezen kijken. Het zijn eigenlijk kleine dorpjes die worden gefinancierd door de thaise overheid en ook andere landen. De mensen hier leren vaardigheden en de kinderen krijgen schoollessen. Ze mogen alleen niet verder Thailand in, omdat thailand bang is voor spionnen. Om dit te voorkomen zie je overal controleposten met zwaarbewapende thaise militairen die de id kaarten van iedereen controleren. Ik heb dit in totaal 4 keer meegemaakt dat ik de bus zat en de hele bus werd gecontroleerd. Omdat ik er natuurlijk uitzie als een buitenlander en de gemiddelde burmees eerder 1 meter 60 is dan bijna 2 meter werd ik niet gecontroleerd. Maar wel speciaal om mee te maken. De volgende dag toch maar de 2 fransen au revoir gezegd en ben ik een jungle trekking gaan doen met het spaanse meisje en een lokale gids. Lange broek aan, sokken, wandelschoenen, muggenspray en veel water en hup 7 uur lopen door de jungle met 32 graden. De gids voorop met een machette omdat er natuurlijk geen wegen waren. Langs steile afgronden lopen, steentjes springen op de rivier om naar de andere kant te komen, spinnen, je weg banen door meters dikke jungle, kikkers, slangen, wandelende takken, sprinkhanen, ontzettend veel mooie bloemen. Ik denk dat dit een goede samenvatting is van de jungle trekking. Een hele mooie ervaring met ook een gids die veel uitleg heeft gegeven over de verschillende dieren en planten. Na die tijd nog wat gegeten en gedronken in zijn huis. Wat een ontzettend mooi huis en een geweldige tuin met een eigen rijstveld, 10 verschillende soorten fruit, ontzettend veel mooie bloemen en een fenomenaal uitzicht over de bergen. En dat alles voor de prijs van een goedkope tussenwoning een 1 van de slechtere wijken in Almelo. Zet je wel aan het denken! De volgende dag weer terug gegaan naar Chiang Mai om ff de noodzakelijke dingen te doen zoals wassen, wat nieuwe dingen kopen en wat dingen naar huis sturen en natuurlijk een beetje Laos plannen.

Laos - Slowboat

Na 2 maanden Thailand, wat echt al een geweldige tijd was, zag ik er ook wel naar uit om naar een ander land te gaan en een nieuwe cultuur te ontdekken. Aangezien ik al vlakbij Laos was leek me dit de meest voor de hand liggende bestemming. Met de bus vanuit Chiang Mai naar Chiang Rai gegaan om nog even de witte tempel te bezoeken. Toch een vrij unieke tempel, omdat het de eerste witte in thailand is. Indrukwekkend om te zien. Daarna doorgegaan naar Chiang Kong, de grensplaats met Laos. Hier ben ik Jane en Mike tegengekomen. Zei gingen ook met de slowboat naar Luang Prabang in Laos. Die avond natuurlijk een kennismakingbiertje gedronken. De volgende dag naar grenspost gegaan en ons uit laten stempelen in Thailand, vervolgens met de boot naar de andere kant van de mekong rivier gegaan om een visum voor Laos te halen. De volle naam is LPDR (Lao People's Democratic Republic). Dit wordt ook wel eens uitgelegd als Lao Please Don't Rush, omdat de mensen hier geen haast hebben en alles op hun dooie gemakje doen. Dit was bij het krijgen van een visum al te merken. Het was ontzettend druk maar alles ging op zijn dooie gemakje. Daarnaast zijn er blijkbaar ook 6 mensen nodig voor het afgeven van een visum. Elke doen ze een klein stapje van het proces. Dit kan natuurlijk veel efficiënter denk je dan als slimme Hollander, maar Laos is natuurlijk niet voor niks nog een ontwikkelingsland. Toch na een uurtje kreeg ik mijn paspoort terug met een visum om 30 dagen van dit mooie land te kunnen genieten. Hup op naar de boot en gaan met die banaan. De boot zou om 9 uur vertrekken, maar al snel kom je er achter dat dit natuurlijk Lao tijd is. Om 11 uur vertrok de slowboat voor een tocht van 2 dagen naar Luang Prabang. De slowboat is volgens de LP meteen al 1 van de hoogtepunten van Laos. Je kunt ook met de speedboot, dit duurt slechts 4 uur. Dit is alleen bloedlink omdat ze zo ontzettend hard gaan, je kunt niet van de omgeving genieten en je kunt elkaar niet verstaan vanwege het geluid van de motor. Elk jaar komen er mensen om het leven, ja met zo'n snelheid een rotsblok ontwijken is soms lastig. Aangezien ik geen haast heb en van de omgeving wil genieten en mezelf nog te jong vind om tussen 4 plankjes naar huis te gaan.... Ik had het ergste verwacht van de slowboat.... Houten stoelen/banken of geen stoelen. Gelukkig hebben ze onlangs gloednieuwe 2dehands autostoelen op de boten gemonteerd, inclusief mooie tafeltjes. Dit maakt de reis natuurlijk een stuk aangenamer. Voor op de boot samen met Mike een fles echt Lao Whiskey gekocht voor de prijs van 2 euro. Bij al die schitterende uitzichten vanaf de boot kreeg je natuurlijk al snel zin in een drankje. Ongeveer de halve boot dacht er hetzelfde over waardoor het ook al snel onder de categorie partyboot zou kunnen vallen. Ondertussen lekker socializen met de rest van de boot. Al snel kwamen aan de praat met een grote groep Engelsen en 3 franse meiden. Erg gezellig allemaal. Rond een uur of 5 kwamen we aan in Pak Beng, een klein plaatsje lang de Mekong waar we gingen overnachten. Hier kwamen we snel tegen waar Laos toch bekend om staat.... Drugs. We gingen samen naar een restaurant om te eten en het eerste wat ze vroegen was niet of we het menu wouden zien, maar of we drugs wilden. Marihuana of mushrooms..... no problemo. Maar uitgelegd dat we alleen wat wilden eten. Alledrie hebben buffel met gebakken rijst besteld. Na een half uurtje begon ik te lachen om 1 of ander tv programma, even later begonnen Mike en Jane ook te lachen. Uiteindelijk 2,5 uur heerlijk gelachen. Blijkbaar hadden ze wat happy stuff in ons eten gedaan. Welcome in Lao Baby! De volgende dag weer fris en fruitig op de slowboat gegaan met natuurlijk een nieuwe fles Whiskey Lao Lao. Natuurlijk nog even mijn gitaar erbij gepakt en Oasis met Wonderwall ingezet. Prachtig dat de halve boot meezong met dit nummer! Daarnaast kon het engelse meisje Jane ook goed zingen en heeft ze een paar nummers gezongen terwijl ik de gitaar speelde. Als kers op de taart bleek er ook nog een mondarmonicaspeelster uit colombia op de boot te zitten. Samen met haar heb ik ook nog een paar geïmproviseerde nummers gespeeld terwijl de rest van de aandachtig luisterde en na afloop natuurlijk luid applaudiseerde.

Luang Prabang

Aan het eind van de 2^de dag kwamen we aan in Luang Prabang. Meteen op zoek gegaan naar een guesthouse met mijn inmiddels grote vriend Mike. Jane is naar een ander guesthouse gegaan. Wij hadden het vermoeden dat ze het wel eens zat kon zijn dat wij, al dan onder invloed van Lao Lao Whiskey, haar constant in de zeik zaten te nemen, haha. Mike en ik hadden een groot deel van de slowboat uitgenodigd voor het drinken van een biertje om 8 uur in de Lao Lao Beer Bar (stond uiteraard in de LP). Tot onze verbazing was er om 8 uur nog helemaal niemand.... We zijn toen maar aangeschoven bij 6 blanke zuid afrikanen die in de weer waren met een grote biertoren. Na een korte kennismaking met deze 5 dames en 1 jongeheer maar besloten om het inmiddels beruchte vingerspel te spel. Ik ga niet in details treden maar als je je hier niet bekwaamt zou je wel eens heel erg dronken kunnen worden. Gelukkig beheers ik het als geen ander en was het er constant 1 van de zuid afrikanen die moest drinken. Na enkele spelletjes kwamen zowaar de eerste mensen van de boot langzaam binnendruppelen. Natuurlijk niet op tijd maar waarschijnlijk staan hun horloges al op Lao tijd. Uiteindelijk was de eerste dag erg gezellig en was het om half 12 tijd om naar huis te gaan...... ik hoor jullie denken.... Wat! Half 12! Ja beste mensen, alle kroegen of disco's in Laos sluiten om 11 uur of half 12. Heel bijzonder en iets waar je zeker aan moet wennen. Maar ik moet zeggen dat ik er nu na een maand Laos (ja het verhaal duurt tot het eind van mijn trip in Laos) wel aan gewend ben en ik vind dat ze dit in Nederland ook in moeten voeren zodat men onze toch enigszins ontspoorde jeugd weer op het juiste spoor kan krijgen. Voor zover ik kan zien gedraagt de jeugd in Laos zich voorbeeldig. Geen middelvingers of rare verwensingen naar je hoofd geslingerd als je rondfietst maar zwaaiende kinderen die graag een praatje met je willen maken. Ik weet dit want de volgende heb ik samen met Mike een fiets gehuurd en zijn we naar de waterval 15 km buiten Luang Prabang gefietst. Echt prachtig al die zwaaiende en vrolijke kinderen langs de kant van de weg. Daar kun je geen genoeg van krijgen. De laatste 7 km naar de waterval waren alleen maar downhill.... Wij keken elkaar aan, dit kon maar 1 ding betekenen.... We moeten er ook weer tegenop terug. Goede graadmeter of mijn maandje thaiboksen al teniet gedaan is. Anyway de waterval was prachtig, diverse plateau's met turquoise water. De terugweg was zoals verwacht.... Zwaar! Dat klimmen met 34 graden is wel iets waar je aan moet wennen. Maar uiteindelijk toch de top gehaald en veilig teruggekomen in Luang Prabang. De volgende dag wou mike weer naar een waterval om te zwemmen. Hier had ik niet echt trek in want ik wou graag alle tempels in Luang Prabang zien. Daarom samen met een belgisch meisje van de boot een fiets gehuurd en in 1 dag 20 tempels bezocht. Vooral de wat meer afgelegen tempels waren leuk. Niet zozeer vanwege hun architectuur, die in het centrum waren veel bijzonderder, maar vanwege de hoeveelheid monniken. Deze tempels worden het meest intensief gebruik voor het opleiden van monniken en je vindt er dan echt zo'n 80 tot 90 monniken per tempel. Het leuke is dat deze plekken door de meeste toeristen niet worden bezocht en de monniken allemaal naar je toekomen om een praatje met je te maken en natuurlijk hun engels te oefenen. Dus een tijdje gepraat over Nederland/belgie en over hoe lang ze al in het klooster zaten, wanneer ze er in waren gekomen, wat ze dagelijk deden. Echt heel leuk! 's Avonds weer om 8 uur in de Lao Lao Beer Bar, zoals elke avond, met een hele groep. We kwamen er achter dat na half 12 er nog 1 ding open is....... De bowlingbaan! Waarschijnlijk omdat dit niet onder de categorie kroegen valt, maar zoals je kunt raden is het natuurlijk een verkapte kroeg. Na een paar gezellig uurtjes hier moesten we hier, na enig aandringen op Lao wijze, toch ook echt weg. Tijd voor bedje dan maar. De volgende dag gebruikt om even wat noodzakelijke dingen te doen en nog even rond te lopen in de stad. Ook meteen mijn busticket geboekt voor Vang Vieng. De party place in Laos.

Vang Vieng

Vang Vieng.... Wat moet ik hier nu over zeggen. De volgende ben ik er heengegaan en ik wist dat de plaats bekend stond om het tuben. In de opgeblazen binnenkant van een trekkerband de rivier afdrijven en onderweg zijn er diverse barretjes.. Bij aankomst in Vang Vieng zag ik allerlei dronken schreeuwende mensen rondlopen met buckets in hun hand en hun hele lichaam onder de verf. Buckets zijn kleine emmers met een pleur drank, cola en wat energydrink erin. De volgende dag om 12 uur samen met Mike, de Belgische dame en 3 stelletjes uit Wales, Engeland en Australië wezen tuben. Allemaal een tube gehuurd en hup in pickup een eind stroomopwaarts. Bij eerste bar aangekomen over een brug en meteen krijg je een shot whiskey naar binnen gegoten. Zo gaat dat dus. Hier 2 uur gezeten en allerlei spelletjes gedaan met uiteraard drank. Na 2 uur maar eens de tube gepakt en naar de volgende bar gegaan. Die was maar 100 meter verderop, weer een shot whiskey en een paar buckets. Ondertussen kon je van allerlei dingen afspringen, hadden ze grote glijbanen en allerlei slingerdingen. Om een lang verhaal kort te maken. Het werd uiteindelijk 1 groot feest en we zijn tot de 5^de bar gekomen en hebben denk ik 400 meter getubed. Zoals ik al had verwacht gaat het niet over het tuben maar over het feesten. Ik heb nog nooit zoiets als hier meegemaakt en volgens mij is er ook niks vergelijkbaars. Een aanrader voor iedereen die nog eens naar Laos gaat! Ik wou het eigenlijk 1 keer doen, maar de 2 dagen daarna ook wezen tuben... haha. Het is blijkbaar verslavend want sommige mensen liepen er 2 a 3 weken rond. Verstandig als ik ben heb ik toch maar besloten om na 3 dagen een rustdag in te lassen en de dag daarna een ticket te boeken naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Nogmaals het is een geweldig concept en een nog geweldiger feest en wie weet doe ik ooit nog eens een keer.

Vientiane

In Vang Vieng was het tijd om afscheid te nemen van iedereen en vooral van mijn grote vriend Mike. Samen zo ontzettend veel lol gehad en inmiddels al een heel pallet aan grappen die wij alleen snappen. Geniaal die tijd. Toch tijd om verder te gaan want er is nog meer te zien in Laos. Vientiane was voor mij eigenlijk alleen een tussenstop om ff bij te komen van de vele alcoholische versnaperingen die waren genuttigd op boot, in luang prabang en vang vieng. Verder is hier ook niet heel veel te zien afgezien van een replica van de notre dame (laos is een voormalige franse kolonie), een groot standbeeld en een paar tempels. Dezelfde dag nog mijn ticket geboekt voor Tha Khaek verder in het zuiden.

Tha Khaek

In Tha Khaek is 1 guesthouse waar alle buitenlanders heengaan, The Travellers Lodge. De plaats zelf is niet heel groot en er is niet zo veel te doen. Waarom hier heengaan dan? Omdat je vanuit deze plaats The Loop kunt doen. The Loop is een motorbiketour van 4 dagen die je langs mooie natuur, kleine dorpjes, mooie vergezichten en als hoogtepunt de Ko Long Cave brengt. Weer zat ik met allemaal locals in de bus waar ik wel van baalde want ik had gehoopt op wat mensen in de bus die ook the loop wouden doen. Aangekomen bij de lodge snel ingechekt en op zoek gegaan naar mensen die the loop wouden doen. Helaas de eerste dag deze niet gevonden. Dus was het wachten op de volgende dag. Gelukkig kwam ik de volgende ochtend bij het ontbijt 2 belgische meisjes(Ann & Tess) tegen die the loop gingen doen. 's Avonds kwamen er nog 2 duitsters bij (Lukas & Florian) en diezelfde avond hebben we nog een costiricaan (Alex) overgehaald om met ons mee te gaan. 's Ochtends stonden we alle 6 klaar voor de start met onze gehuurde handmatige versnellings scooters. Helm op, stofkapje voor en gaan met die banaan. We gingen eerst naar het benzinestation om te tanken, maar op wonderbaarlijke wijze wisten we elkaar hier al kwijt te raken. Dat belooft veel goeds voor de rest van de 4 dagen... haha. Gelukkig zo slim geweest om telefoonnummers uit te wisselen zodat we elkaar al snel weer hadden gevonden. De eerste stop was de buddha cave, een grot met een heilige Boeddha er in. Heel afgelegen maar toch vol met biddende mensen en te heilig om foto's van de binnenkant te nemen, dat hebben we dan ook maar niet gedaan. De volgende stop was een grote grot. Bij de afslag moest je steil naar beneden en hier zat een hele grot geul in de weg. Onthoudt deze! De grot zelf was mooi te zien. We werden er naar toegeleidt door een klein laotiaans jochie van nog geen 7 jaar oud volgens mij. Na terugkomst nam hij dankbaar onze fooi in ontvangst, want zonder hem hadden we de opening toch echt niet kunnen vinden. Op de terugweg dacht onze grote costaricaanse vriend Alex even stoer te doen en vol gas weg te rijden. Alleen was hij even de grote geul vergeten. Voorwiel erin, over de kop..... wauw 2 uur onderweg en al het eerste ongeluk. Gelukkig was hij ongedeerd, dit in tegenstelling tot zijn net gekocht backpack. 1 band was helemaal afgescheurd dus die kon niet meer op zijn rug. Na een korte brainstormsessie leek het ons het beste om de backpack maar vast te maken op de achterkant van zijn scooter en 's avonds verder te kijken. De lunch was huilen met de pet want alex en ik hadden de noodlesoep veel te scherp gemaakt. In Laos hebben ze rode peper in olie wat heerlijk is in de soep. Alleen te veel van dit goedje daar gaat je neus van lopen en je gaat er zowaar echt bijna van janken. Toch blijf ik er elke keer te veel in doen..... Rond een uur of 3 eindigde in 1 keer de geasfalteerde weg en kon het echte werk beginnen.... Dirtroad...... Whoehoe. Stofkapjes op en gassen. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat er in Laos niet veel wordt geknikkerd want ze hebben toch wel zo ontzettend veel kuilen in de weg. Prachtig om daar doorheen te navigeren met je scooter. Rond 5 uur kwamen we een het plaatsje waar we zouden overnachten. Een leuk guesthouse opgezocht (voor jullie beeldvorming in zuid oost azie slaap je voor 1,5 - 2,5 euro per nacht en heb je ontbijt, lunch en avondeten voor in totaal 5 euro). Na een verdiende douche maar eens het eerste lekker biertje gedronken. Dit zou niet de laatste zijn. De mensen van het guesthouse waren echt geweldig. Rond een uur of 11 zijn we samen met de hele familie van het guesthouse gaan jeu de boulen onder het genot van diverse biertjes en glaasjes Lao Lao Whiskey. Om 1 uur toch maar eens naar bed gegaan, omdat we om 6 uur weer op gingen staan om samen met een local te vissen. Zo gezegd zo gedaan, helaas alleen niks gevangen op de boot. Alleen later langs de kant mijn eerste vis in azie gevangen, een redelijke grote baars.

De tweede dag was een dag vol met dirtroad. De wegen werden slechter en slechter en slechter. Geweldig! Grote stenen op de weg, dikke jungle, steile afgronden en modderverschuivigen van de regentijd maakten het een echte uitdaging. Uiteindelijk de dag goed doorgekomen zonder al te veel kleerscheuren en overnacht in een kleine plaats met voornamelijk vietnamese inwoners. Voelden ons niet echt welkom daar. De volgende ochtend weer vroeg op pad gegaan om zodoende op tijd bij de Ko Long cave aan te komen. We waren er uiteindelijk rond een uur of 2. Tussendoor natuurlijk nog de noodlesoep gehad en alweer een loopneus en janken. Je moet er maar aan wennen. Ko Long Cave was in 1 woord geweldig. Een immense grot met een rivier die er doorheen stroomt. Op sommige plekken is het plafond van de grot meer dan 100 meter hoog. Absoluut een hoogtepunt van the loop. De 4^de en laatste dag was eigenlijk een beetje saai omdat het alleen maar goed geasfalteerde weg was. Dit werd alleen ruimschoots goedgemaakt door de laatste paar kilometers. We hadden afgesproken om naar een meertje te gaan wat ongeveer 20km van de highway aflag. Het begin van de weg was goed. De eerste 5 km ging zonder problemen. Daarna werd de weg al snel slechter en uiteindelijk echt beroerd. Dit was het punt dat de Ann en Tess besloten om terug te gaan. Natuurlijk zijn wij 4 kerels en laten we ons niet afschrikken door ondergelopen wegen en totaal niet berijdbare wegen. Tot dit punt waren de scooters nog in goede staat. Uiteindelijk hebben we na een helse toch het meertje weten te vinden. We konden alleen maar een paar minuten blijven omdat het snel donker zou worden en we natuurlijk dezelfde weg nog weer terug moesten. Ik had inmiddels mijn achterrem al redelijk in de vernieling gereden door het raken van een boomstronk. Ook een stuk van de voorkant van mijn scooter was er af gevlogen. De andere hadden ook allemaal al gebreken aan de scooter. Met een halve achterrem probeerde ik uit alle macht een grote steen te ontwijken. Dit lukte helaas niet met als gevolg dat mijn hele achterrem er af vloog (deze zat bij de rechtervoet). Balen! Bergafwaarts zonder achterrem is toch wel erg lastig. Gelukkig kwam er net een pickup truck aan, de eerste die wij tegenkwamen, die heeft mij een lift gegeven naar de grote weg. Hier zijn we verder gegaan in het donker, wat ook een hele uitdaging is in Laos met al die gebrekkige scooters. Daarnaast kun je geen zonnebril meer dragen in het donker met als gevolg dat alles wat vliegt je ogen probeert te raken. Toch uiteindelijk veilig aangekomen in Tha Khaek, daar waar de Belgische meiden zich toch al ernstig zorgen over ons begonnen te maken. Al met al een heel avontuur, een geweldige ervaring en een hele gezellig groep!

Pakse

De volgende dag afscheid van elkaar genomen op het bustation. Alex ging naar Vientiane en de Belgische meiden naar een plaats in het noorden. Samen met Lukas en Florian ben ik op de bus naar Pakse gestapt. Hier kwamen we nog een fins meisje tegen waarmee we de volgende dag naar een paar watervallen zijn gegaan en naar de koffieplantageregio van Laos. De volgende dag zijn we naar Wat Phou geweest een eeuwenoude tempel die op de UNESCO werelderfgoedlijst staat. De volgende dag gingen we naar de 4000 islands helemaal in het zuiden. Hier werd ik echter ziek zodat ik 3 dagen op bed heb gelegen. Daarna ben ik terug gegaan naar Pakse om even naar het ziekenhuis te gaan voor een consult en wat medicijnen. Inmiddels al weer bijna beter en morgen (13 november) ga ik naar Cambodja voor een nieuw land en nieuwe avonturen!

Foto's chiang mai:

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.2077610895617.2104101.1105330831&type=1&l=011a889fa1

Foto's Pai:

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.2079517703286.2104157.1105330831&type=1&l=3b7ed86c8e

Foto's Mae Hong Song en Laos

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.2157454891667.2106657.1105330831&type=1&l=89dca4b62a