China maand 1

Op 31 december liep mijn visum in Vietnam af en was het tijd om naar China te gaan. China is een land waar ik al een tijd naar had uitgekeken. Zuid-oost Azië is vol met backpackers en elke bus/trein/boot waar je op stapt is er vol mee. Mijn verwachting van China was dat dit heel anders zou zijn en dat ik weinig buitenlanders tegen zou komen tijdens het reizen met de diverse vervoersmiddelen. Afgaande op verhalen van mensen die ik had gesproken is het ook een hele andere wereld en is het een uitdaging om te reizen. Mijn eerste bestemming in China zou YuangYang zijn. Deze plaats is beroemd vanwege zijn enorme rijstterassen. Om 6 uur in de ochtend ging mijn wekkertje af en om 7 uur zat ik in de bus richting Lao Cai, de Vietnamese grensplaats met China. Daar aangekomen was het een kleine kilometer naar de grens met China. Eerst natuurlijk mijn exit stempeltje voor Vietnam gehaald en mijn Vietnamese dong ingewisseld voor Chinese Yuan. Om naar de Chinese controlepost te komen moest ik een vrij lange brug over. Kijkend naar de andere kant kan ik zien dat alles in het chinees was, overal waar ik keek chinese tekens waar ik echt geen reet snapte...... geweldig.... Haha. Daarnaast was er echt geen enkele buitenlander te bekennen. De chinezen gingen allemaal vrij snel de grens, maar toen ik aan de beurt was duurde het toch minstens 15 minuten voor ik door kon naar de bagagecheck. Dit zou wel eens kunnen komen door mijn pasfoto op mijn paspoort. Ik heb op mijn paspoortfoto nogal een dikke kop en volgens mij snapte de douanier er niks of ik het nou wel echt was of niet. Na mij ongeveer 15 keer te hebben bekeken besloot hij toch maar om een stempel in mijn paspoort te zetten. De grensovergang met Vietnam is bekend om het in beslag nemen van Lonely Planets, omdat Taiwan hierin niet als provincie van China wordt beschouwd. Uit voorzorg had ik de cover van mijn lonely planet onherkenbaar gemaakt. Hup... alle bagage door de scanner en geen enkel probleem en kon ik mijn eerste voetstapjes in China zetten. De grensplaats is Hekou en dit is niet echt een interessante plaats dus mijn eerste bestemming was het busstation om vanaf hier de bus naar YuangYang te pakken. Vlak over de grens stonden een aantal chinezen met motoren te wachten om mensen te vervoeren naar hun plaats van bestemming. Met handen en voetenwerk heb ik duidelijk gemaakt dat ik naar het busstation moest. Met mijn grote backpack, kleine backpack en gitaar achter op de motor. Ik vroeg hem om rustig te rijden aangezien ik vrij zwaar beladen en wel eens achterover van de motor zou kunnen vallen. Maar nee hoor, meneer ging vol gas op weg naar het busstation en zo veel mogelijk voorover leunen leek me maar het verstandigste. Meneer leek er een sport van te maken om te kijken of ik me wel goed vast hield.... Haha. Uiteindelijk toch veilig aangekomen op het busstation. Nu was de volgende stap het kopen van een busticket. Helaas bleken de bussen naar YuangYang niet meer te gaan omdat deze alleen vroeg in de ochtend gaan dus maar besloten om een ticket te kopen naar Kunming, de hoofdstad van de provincie Yunnan. Ik dacht dat ik nog 3 uur moest wachten op de bus, maar dit bleek 2 uur te zijn omdat er in heel China een tijdsverschil van 7 uur is met Nederland. Zodra ik grens over ging was het dus blijkbaar een uur later. Chinezen houden niet zo van tijdszones. In de bus zaten zoals verwacht alleen maar Chinezen en ik was de enige buitenlander. Al snel kwam ik er achter dat Chineze gek zijn op rochelen. Mannen of vrouwen maakt niet uit.... Ze rochelen zo hard mogelijk en spugen dit uit op de dichtstbijzijnde plek, dit kan de straat, de bus of het busgebouw zijn. Na een uurtje of 10 kwam ik aan op het zuidelijke busstation van Kunming. Deze station zijn onlangs allemaal verplaatst naar locaties buiten de stad en om naar het centrum moest ik ongeveer nog een uur reizen. In mijn eentje heb ik maar een minibus gepakt naar het Cloudland Youthhostel. Uiteindelijk duurde het 1,5 uur om daar te komen omdat er een file was en omdat de chauffeur moeite had om het juiste adres te vinden. Dus om half 12 op 31 december kwam ik bij het hostel, net op tijd om Nieuwjaar te vieren. Snel ingecheckt en de spullen gedropt in de kamer. Op de 3^de verdieping was een dakterras en hier zat een groepje mensen gezellig een biertje te drinken en te wachten op de jaarwisseling. Ff gevraagd of ik er bij mocht zitten en dit was natuurlijk geen probleem, ik kreeg zelfs meteen een biertje in mijn handen gedrukt en er bleken zelfs een paar Nederlanders en Belgen tussen te zitten. Om 12 uur wenste iedereen elkaar een gelukkig Nieuwjaar en zagen we zowaar nog wat vuurwerk her en der in Kunming ondanks dat het chinese Nieuwjaar pas start op 23 januari. Na alle gelukswensen zijn we met zijn allen naar de uitgaansstraat van Kunming gegaan en uiteindelijk beland in een zuid Amerikaanse kroeg met de heerlijke klanken van Merenque en Salsa. De volgende dag ben ik een eindje gaan wandelen in Kunming. Het leuke van wandelen in China is dat je ook echt geen enkele buitenlander tegenkomt en je veel wordt aangestaard door chinezen. In het park kwam er een meisje naar me toe en het enigste engels wat ze kon was: 'nice to meet you'. Vervolgens heeft ze een half uur naast me gelopen en ongeveer 10 keer deze engelse zin gezegd. Blijkbaar was het voor haar een hele ervaring om een tijdje naast een grote blanke buitenlander te lopen. Na dit halfuurtje was ik ook wel beetje zat en heb ik haar maar op subtiele wijze afgeschud. Kunming verder is een leuke stad en naar chineze maatstaven slecht een ‘ klein' provinciestadje met 4 miljoen inwoners. Het nadeel is dat alles maar dan ook alles nieuw is. Grote wolkenkrabbers en grote winkelcentra domineren het stadsbeeld, er zijn weinig historische gebouwen meer te vinden. Diezelfde dag heb ik daarom besloten om af te reizen naar Dali, een oude historische stad gelegen aan een prachtig meer en omgeven door bergen van rond de 4000 meter. Op nieuwjaarsdag had ik een duitse jongen ontmoet en hij ging ook de volgende dag naar Dali dus maar besloten om samen dezelfde bus te nemen. Gezellig tussen alle chinezen zijn we de volgende dag naar Dali gegaan. Dali bestaat eigenlijk uit 2 plaatsen, dali new city en dali old city. De bus dropte ons in de new city en wij moesten natuurlijk naar de old city. Na veel rondvragen werden we uiteindelijk gewezen op een bus die ons naar de old city bracht. Hier zijn we samen naar een guesthouse gegaan dat wordt gerund door een Australiër en zijn chinese vrouw. Ik moet zeggen dat dit 1 van de beste guesthouses is waar ik tot dan toe had verbleven. Heerlijk bedden met bedverwarming, een uitstekende pooltafel , ontzettend vriendelijk personeel en 2 kleine minibioscoopjes. We arriveerden hier rond een uur of 2 in de middag en dit was een mooie gelegenheid om het stadje te verkennen. Ik moet zeggen, Dali is werkelijk prachtig. Oude traditionele Chinese gebouwen met de indrukwekkende bergketen als schilderachtige achtergrond. De stad zelf is nog, deels, omgeven door de originele stadsmuren en heeft nog 4 toegangspoorten in alle 4 windrichtingen. De straten zijn gemaakt van oude keien en overal zie je kleine watervalletjes en veel groen. Na te hebben genoten van de eerste momenten in Dali zijn we natuurlijk uitgebreid gaan genieten van de lokale keuken. In elk straatje vind je kleine restaurantjes met allemaal verse groentes uitgestald. Eenmaal lekker in je stoel genesteld krijg jse een pot met chinese thee en krijg je een menu met allemaal kleine gerechtjes die je kunt bestellen. Samen hebben wij 7 gerechtjes besteld en heerlijk genoten van het lekkere eten. Ik heb hier trouwens nog geen Babi Pangang en Foe Yong Hai gezien. Misschien als ik wat noordelijker ga.... China is natuurlijk zo groot.

In de avond zijn we samen naar een kroeg gegaan. Aangezien het 2 januari was moesten we natuurlijk tot 12 uur blijven, want het was mijn 30^ste verjaardag. De duitser was de 30 al een tijdje gepasseerd en kon me dus goed ondersteunen, bijstaan en adviseren bij het betreden van de wereld van de dertigers. In de kroeg liepen we nog 3 Chinese meiden tegen het lijf waarmee we samen wat hebben gedronken. Voor de zoveelste keer kreeg ik vragende blikken toen ik zei dat ik bijna 30 was. Iedereen die ik tegen kom denkt dat ik rond de 22/23 ben. Maar volgens mij kun je er beter te jong uit zien dan te oud als je zelf ouder wordt dus je hoort mij niet klagen.Tegen 12 uur liep de spanning natuurlijk op. Hoe zou ik me voelen als ik 30 zou worden, zou het een groot verschil zijn. Bij klokslag 12 uur werd ik uitgebreid gefeliciteerd door mijn inmiddels duitse mededertiger en de chinese meiden. Het gevoel van dertig worden is zo apart en gewoon niet in woorden uit te drukken, dus dat laat ik dan maar achterwege. Ik was blij dat ik iemand aan mijn zijde had die wist wat ik meemaakte op dat moment en me dus emotioneel kon ondersteunen. Zonder mijn mededertiger had ik waarschijnlijk een hele moeilijke nacht gehad en kon ik de veranderingen in mijn gevoel geen goede plek geven. Bla, bla, bla..... er verandert dus feitelijk helemaal niks en ik voel me nog steeds hetzelfde... haha. De volgende dag zijn we samen de stad verder gaan verkennen en heb ik mezelf getrakteerd op een verjaardagscadeautje. In de avond zijn we weer lekker gaan chinezen en daarna weer met de chinese meiden van de vorige avond wat gaan drinken. Ze hadden nog onthouden dat ik jarig was dus ze hadden een gebakje meegenomen met een grote kaars erin.... Echt superschattig. Verder was de avond gezellig en samen de biertjes nog steeds hetzelfde als ik toen ik nog een twintiger was. Owja ik zou het bijna vergeten, er was nog een klein voorvalletje op de avond in de Bad Monkey (dit is de naam van kroeg waar we altijd heengingen). Rond 12 uur die avond stopte er in 1 keer een busje waar ongeveer 15 chinezen uitkwamen. Eenmaal binnen begonnen ze ruzie te zoeken met een paar buitenlanders en het barpersoneel. Vervolgens hebben ze de helemaal kort en klein geslagen. Wij zaten in een hoek van de bar en hebben ons er maar niet mee bemoeid. Na een kwartiertje gingen ze weg en arriveerde de politie. De hele zaak lag overhoop en diversen mensen hadden hoofdwonden en schrammen van kapot geslagen flessen. Vrij bizar allemaal. Achteraf blijkt dat de eigenaren van de bar betalen voor bescherming. De persoon aan wie ze betalen was net die paar dagen uit de stad en dus was dit een mooie kans voor rivaliserende bende/mafioso om de boel hier eens kort en klein te slaan. Het is dus een maffia ding. Toch enerverend om mee te maken omdat de maffia hier toch vrij onzichtbaar is (maar uiteraard wel in grote schaal aanwezig). Mijn duitse maat die werd het wat te veel. Hij stond te trillen op zijn benen, zag ontzettend bleek en durfde na het incident niet meer naar het guesthouse te lopen. Hem toch maar overgehaald om met mij mee te gaan en we zijn natuurlijk zonder kleerscheuren daar aangekomen. In het guesthouse zag hij nog steeds lijkbleek en begon die allemaal spoken te zien. Hij had die dag thee gedronken met een theehuiseigenaar die geen engels sprak. Nu begon hij te denken dat dit een maffiabaas zou kunnen zijn die hem wel eens kwaad zou kunnen doen..... met veel pijn en moeite is me gelukt om hem van die waanbeelden af te helpen. Al met al een hele belevenis. Nou moet ik zeggen dat dit ook niet normaal is hoor hier in China. In de Bad Monkey hadden ze dit in 6 jaar nog nooit meegemaakt. In een beetje een twisted way is het dus ook een privilege om dit te hebben mogen meemaken..... haha.

De volgende dag zag mijn duitse vriend nog bleek en besloot hij om weg te gaan richting de bergen achter Dali. Ik heb hem daarna niet meer gezien dus ik hoop dat hij het gered heeft om de berg op te lopen met zijn knikkende knietjes. Voor mij was dit het moment om weer eens ff te gaan socializen met andere mensen. In het guesthouse zaten veel mensen die al langere tijd in Dali verbleven en er min of meer een beetje waren blijven steken. De voornaamste redenen hiervan zijn: Dali is een prachtige stad met een briljante omgeving en ligging en gratis wiet. Voornamelijk de 2^de reden motiveerde mensen geregeld om enige tijd immobiel te blijven Rondom Dali en voornamelijk in de burgen groeien ontzettend veel wietplanten die wel tot 3 meter hoog kunnen groeien. De meeste mensen gingen in de ochtend met een rugzak op pad en kwamen in de middag terug met een rugzak vol wiet. Even de haardroger erover heen en het klaar om te roken. Aangezien dit niet aan mij besteed is heb ik het maar bij een biertje gelaten. De volgende personen waren de longstayers:

• - Adrianne, een 42 jarige schotse vrouw met een onverstaanbaar schots accent die in de avond in haar eentje een hele plant kon oproken. Verder superaardig en een echt moederfiguur;
• - Simon, een 40 jarige Engelsman die altijd een pet draagt vanwege zijn toch enigszins uitdunnende haardos;
• - Lisa, een Frans meisje die een goede gooi zou kunnen doen naar een medaille mochten er ooit wereldkampioenschappen ‘ hoeveel wiet kan ik op een dag roken' worden gehouden;
• - Trig, een amerikaans jongen die hoe langer hij blijft hoe meer hij zijn gezonde levenstijl overboord gooit;
• - John, een 58 jarige Amerikaan die op zoek is naar chinese connecties voor het starten van een eigen theeplantage, speelt prachtig gitaar en kan goed zingen dus hij heeft mij ook nog wat geleerd;
• - Patrick, een 31 jarige Nederlander die zijn dagen blowend slijt in het Higherland Inn guesthouse halverwege de berg.

Een mooi stelletje bij elkaar maar echt supergezellig mensen met wie ik een hele leuke tijd heb gehad in Dali. Dit impliceert natuurlijk al dat ik ook langere tijd in Dali ben gebleven en dit is dan ook zo. In totaal ben ik ongeveer 2,5 week in Dali en omgeving geweest. Nadat de duitser met zijn knikkende knietjes was vetrokken arriveerde mijn grote Israelische vriend Nitsan vanuit Hanoi. Ik had hem laten weten waar ik verbleef en hij zou dan ook naar hetzelfde guesthouse gaan. Met hem heb ik een ontzettend leuke tijd gehad in Hanoi dus het was erg leuk om hem weer te zien in China. De paar dagen daarna hebben we diverse dagen doorgebracht met de longstayers op het dakterras van het guesthouse. Na deze paar dagen lekker niksen vond ik het wel genoeg en stelde ik Nitsan voor om samen The Tiger Leaping Gorge te doen. Dit is een trekking in de bergen van ongeveer 20 kilometer en is ongeveer 7 uur rijden van Dali. Dit leek hem een uitstekend plan dus de volgende dag hebben we onze dagrugzak ingepakt, de rest achtergelaten in het guesthouse en hebben we de bus genomenn naar Shangri La. Het was erg gezellig in de bus, alleen maar rochelende, rokende en spugende chinezen. Zelfs de kinderen laten ze lekker urineren in de bus. Met Nederland als referentiekader komt dit toch wel enigszins vreemd over. Maar ik moet zeggen dat het ook snel went. Een moeder in de bus liet haar kind urineren in de afvalbak die in het midden stond. Met mijn goede inzichtsvermogen zag ik al dat als deze afvalbak om zou vallen de pis rechtstreeks naar mijn rugzak zou lopen. Goed opletten dus. Na een minuut of 5 begon het kind te rennen door de bus en ja hoor hij stootte de afvalbak aan en deze dreigde vervolgens om te vallen. Ik vond dit een goed moment om mijn reflexen eens op hun volle vermogen te testen. Uit mijn zag ik afvalbak richting horizontale stand gaan en uit reflex greep ik de afvalbak bij de rand. Gelukkig net op tijd! Na die tijd natuurlijk even desinfectiemiddel gebruikt want die afvalbakken zijn ook niet al te schoon. Na een ritje van ongeveer 7 uur werden we gedropt in een klein plaatsje dat de start is van de trekking. Eerst even wat spullen gekocht in de supermarkt en daarna op zoek gegaan naar het eerste guesthouse. Het plan was om hier te overnachten omdat het al wat later was en de volgende dag te beginnen met de trekking. Eenmaal aangekomen in het eerste guesthouse was er hier alleen helemaal niemand te bekennen. Afgaand op de kaart die we hadden was het ongeveer 2,5 km naar de volgende. Het begon al een beetje te schemeren maar we dachten dat als we stevig door zouden lopen we daar wel voor het donker aan zouden komen. Wat kwamen wij even mooi bedrogen uit J. Eerst gingen we een slingerpad de berg op en na 2 km begon het toch al wel donker te worden. Slim als ik ben had ik de pagina's over de trekking uit de lonely planet gescheurd en meegenomen. Hier stond ook het telefoonnummer van het Naxi guesthouse op (degene waar we naar wilden). Ze gaven aan dat we nog even door moesten lopen en dat we dan het guesthouse zouden zien. Dus wij vol goede moed verder de berg op, maar nee hoor geen guesthouse. Na een half uur lopen zagen we een klein huisje met 3 chineze mensen rond een knisperend haardvuurtje. De vrouw die we hier spraken zei echter dat we naar beneden moesten.... Shit. Toch maar weer even gebeld en inderdaad we moesten weer naar beneden en bij een klein barretje de berg op via een onverharde weg. Wij weer terug en gelukkig het echte begin van de trekking gevonden. Het was inmiddels al flink donker dus we haalden onze zaklampen maar eens te voorschijn. We dachten dat het allemaal verharde weg zou zijn naar het guesthouse, maar begon al met flink wat klimwerk over zanderige paadjes vol met rotsen. Eindelijk na anderhalf uur bergop zagen we een klein dorpje en het guesthouse. Toch een hele ervaring om in het donker, in een onbekende omgeving, een berg op te lopen. Eenmaal aangekomen werden hartelijk verwelkomd door de hele familie en kregen we een lekker warm kopje thee en staken ze het gasfornuis maar weer aan om nog een heerlijk maaltijd voor ons te maken. Daarna hebben nitsan en ik nog 1 biertje gedronken en toen maar besloten om naar bed te gaan omdat het een lange dag was geweest. De volgende dag werd ik wakker, deed ik het gordijn en moest mezelf even in de arm knijpen om te controleren of ik niet nog steeds droomde. Vanuit het raam keken we recht op 3 prachtige besneeuwde bergtoppen. Deze hadden we natuurlijk 's avonds nog niet gezien omdat het donker was. Echt prachtig om te zien en dat beloofde natuurlijk wat voor de rest van de tocht. Na een stevig ontbijtje onze spullen gepakt, de familie gedag gezegd en zijn we op pad gegaan. De hele trekking was 1 grote wauw belevenis. Wij liepen rechts op een wat lagere berg en telkens als je naar rechts keek zag je de grote indrukwekkende bergketen. Bij elke bocht die je omging zag het er weer anders uit. Ik zou zeggen kijk gewoon de foto's en oordeel zelf over de schoonheid van deze plek. Onderweg waren er een paar guesthouses waar we telkens stopten om een lekker bakkie thee te drinken of om even wat te eten. Een van de guesthouse staat bekend om haar prachtige toiletuitzicht, dus dat moesten we zelf ervaren. Met een volle blaas kwamen we aan bij dit guesthouse en hup meteen naar de wc. Ik heb nog nooit op zo'n prachtige plek mijn blaas geleegd. De vissen in zaal dijk verbleken tot het onzichtbare bij deze plek. De foto met de 2 kleine muurtjes aan beide zijden is de foto van mijn grandioze toiletervaring. Uiteindelijk kwamen bij het einde van de Tiger Leaping Gorge en omdat het al laat was hebben we een nacht in een guesthouse doorgebracht met wederom een prachtig uitzicht op de imposante bergketen. De volgende dag hebben we vroeg de bus gepakt naar het plaatsje Lijiang dat bekend staat om haar historische binnenstad. Hier hebben we 4 uurtjes lang rondgelopen en thee geleuterd met wat locals en toen zijn we terug gegaan naar Dali.

Het volgende plan was om samen met Nitsan een week Shaolin Kungfu te doen in een klooster op de berg. Nitsan werd alleen ziek en besloot om er niet heen te gaan. Aangezien ik me kiplekker voelde heb ik besloten om in mijn eentje te gaan. Op vrijdagavond stond ik met al mijn spullen klaar om te worden weggebracht naar het klooster. Na een hobbelig ritje bergop werd ik gedropt op een donker plek en werd mij verteld dat ik een aantal trappen naar beneden moest lopen naar het klooster. Het was er echt stikdonker en het gevolg daarvan was dat ik niks zag J. Gelukkig had ik mij telefoon met een zaklampje erop en zo kon ik toch de weg vinden. Lopend naar het klooster kwam ik een monnik tegen die later de kungfu trainer bleek te zijn. Hij nam me mee naar het klooster en na een aantal papieren te hebben ingevuld liet hij mij mijn kamer zien. De kamer was midden in het klooster (zie de omschrijving van 1 van de kungfu foto's). De kamer was heel simpel en klein en de matras was zo dun dat je nauwelijks meer van een matras kon spreken. De monnik legde mij daarna de regels uit. In het klooster waren een aantal regels waar je je aan moest houden. Het is namelijk een echt klooster dat een aantal toeristen toelaat om kungfu te doen. Aan het hoofd van het klooster staat de Shifu (die verdacht veel gelijkenissen vertoont met de shifu uit kungfu panda). Een aantal van de regels zijn dat er na 9.30 in de avond niet meer wordt gepraat en het tijd is om te slapen, er niet gerookt en gedronken mag worden, dat er geen innig contact mag zijn tussen mannen en vrouwen, dat je alles opeet wat je opschept (tot elke rijstkorrel, ook als die op de grond valt) en dat je niet praat tijdens het eten. 's Ochtends werd ik wakker en was het tijd voor de eerste training. Deze hield in dat je moest hardlopen naar de rivier, een steen moest uitzoeken en deze op je hoofd terug moest dragen naar het klooster. Daarna was het tijd voor het ontbijt. Omdat monniken geen vlees eten is al het eten vegetarisch. Ik moet zeggen dat dit bijzonder goed smaakt. Tijdens het eten zijn er ook allerlei regeltjes zoals je kom in je hand houden als je eet, niet je eigen chopsticks gebruiken om voedsel op te scheppen, iedereen groeten als je tafel verlaat en nooit je chopsticks in je eten laten zitten. Na het eten maak je eigen kom en chopsticks schoon en neem je deze mee naar je kamer en tover je ze weer tevoorschijn als het lunch is. Na de lunch was het tijd voor de eerste echte kungfu training. Het doel van de week was om 1 vorm te leren (een soort gevecht met onzichtbare tegenstanders). 1 ding wat deze monniken heel veel doen is stretchen. Een uur lang word je arme spiertjes tot het uiterste opgerekt. Wat zijn die gasten lenig zeg..... ongelofelijk. Split, spagaat, radslagen met en zonder handen, maakt allemaal niks uit of ze doen het. En ze verwachten van jou dat je ook zo even doet. Na het stretchen was het tijd om het eerste deel van de vorm te leren. Moet zeggen dat ik nog wel snel oppikte met mijn karate achtergrond. Na de training was het tijd voor lunch en daarna 3 uur rust om van 4 tot 6 in de middag weer te trainen. 1 van de vrouwen die als kok werkte in het klooster wou graag engels leren. Van diverse buitenlanders had ze al wat geleerd en van mij wou ze nu ook graag wat leren, aangezien ik de enigste buitenlander in het klooster was op dat moment. Normaal zijn er in de zomer wel 15 tot 20 mensen maar het was nu winter en er was verder geen enkele buitenlander. Ik moet zeggen dat dit wel flink wat toevoegt aan de ervaring. De hele week lang heb ik haar tussen de middag engelse les gegeven en in ruil leerde zij mij wat chinees. Ik spreek inmiddels al wat chinees. Elke ochtend om 5.30 begonnen de monniken met het gebed. Dit doen ze 2 keer per dag (ook in de avond na het eten). Deze ceremonie duurde ongeveer 1,5 uur. Ik kreeg ook de mogelijkheid geboden om hier aan deel te nemen. Ik heb dit 2 keer gedaan in de avond. Echt een hele bijzondere ervaring. Het gebed bestaat uit het opzeggen/zingen van oude chinese boeddhistische teksten dit in combinatie met diverse ceremoniële activiteiten. Echt heel leuk om mee te maken. In de avond na het gebed zaten we altijd met de monniken in de zitkamer van het klooster rondom een bak met hete kolen aangezien er geen verwarming en geen elektriciteit was. Na een week kungfu was het tijd om afscheid te nemen van iedereen en weer terug te gaan naar Dali voor het volgende deel van mijn reis. De week in het klooster was echt een geweldige ervaring en wie weet doe ik het nog wel weer een keer, maar een monnik zul je mij nooit zien worden omdat er toch een paar regels zijn voor mij toch moeilijk te volgen zijn (volgens mij kunnen jullie wel raden welke).

Eenmaal terug in Dali was Nitsan er nog steeds. Hij zou de volgende dag vertrekken naar Kunming en vroeg mij om mee te gaan naar Guilli in het zuid oosten van China. Mijn plan was alleen om naar Chengdu te gaan wat ten noorden van Kunming ligt, omdat ik hier graag de panda's wou zien. Uiteindelijk besloten om naar Chengdu. Samen hebben we nog 1 dag in kunming doorgebracht in een hele chique chinese nachtclub. Dit was erg gaaf omdat we de eigenaar leerden kennen en hij ons elke keer gratis drankjes kocht als we een beetje zouden dansen met chinezen. Voor chinezen is het blijkbaar geweldig om een tijdje te mogen dansen met een westerling. Geen probleem natuurlijk! Ik sta niet echt bekend om mijn danskunsten, maar gelukkig doet de gemiddelde chinees het niet veel beter. De volgende dag heb ik de nachttrein naar Chengdu gepakt. Natuurlijk weer geen buitenlander te bekennen en ik zat in een coupe met een hele aardige chinese familie die me constant fruit en lekkere dingen gaven. Ik moet zeggen dat de treinen in China geweldig zijn. Ondanks mijn lengte kon ik toch uitstekend slapen in het bed. De volgende dag rond 12 uur kwam ik lekker uitgerust aan in Chengdu en ben ik vanaf het station naar het guesthouse gelopen. Ik kon hier al verschil merken met de provincie Yunnan waar ik eerst was. Deze provincie is vrij toeristisch en ze zijn gewend aan buitenlanders, maar in Chengdu werd ik constant aangestaard alsof ik van een andere planeet kwam. Geweldig! Spullen gedropt in het guesthouse en de stadsbus gepakt om eens even wat te gaan sightsee'en. Ook in de stadbussen werd ik uitgebreid bestudeerd en hoorden ik voor het eerst een aantal maal het woord Laowai, wat buitenlander betekent in het chinees. Ze zeggen het op een manier alsof je een met uitsterven bedreigde diersoort bent... Nu ben ik ook iemand die vaak op plekken rondloopt waar de meeste toeristen niet komen, omdat dit vaak toch de leukste ervaringen oplevert. Eenmaal terug in het hostel kwam ik een paar oude bekenden uit Dali tegen en hebben we samen een biertje gedronken. De volgende dag was het tijd om naar het nationale knuffeldier van China te gaan, de panda. In het Giant Panda breeding and Research center in Chengdu wordt geprobeerd om het voorbestaan van deze met uitsterven bedreigde diersoort te garanderen. Met een klein groepje van 5 mensen gingen we op pad. Ik moet zeggen dat die panda's echt wel superschattig zijn. Vooral de kleine panda's zijn absoluut hilarisch en je kunt er uren naar kijken. De volwassen panda's zijn platweg luie beesten die de hele dag slapen of bamboe eten. Ze zijn zo lui dat ze vaak niet de energie hebben om te paren. Kunstmatige inseminatie wordt daarom steeds vaker toegepast.

De volgende dag heb ik de bus gepakt naar Leshan om mijn visum te verlengen. In Chengdu duurt het 5 tot 7 werkdagen en in deze plaats duurt het maar 1 dag. In de ochtend de bus gepakt naar Leshan. Hier ingecheckt in een hotel omdat dit noodzakelijk is om je visum te verlengen en daarna naar het Public Security Bureau gegaan voor alle benodigde formaliteiten. De volgende dag om 4 uur zou mijn visum gereed zijn. Naast dat het makkelijk is om in deze plaats je visum te verlengen staat de plaats ook bekend om de grootste Boeddha ter wereld. Maar liefst 71 meter hoog uitgehakt uit een berg. Al weer werd ik constant aangestaard en werden er zelfs foto's van mij genomen. De Boeddha was erg indrukwekkend en ik was nog kleiner dan zijn grote teen. Zie de foto's van de Boeddha en zie hoe groot die is. Inmiddels zit ik weer in Chengdu en ga ik morgen naar het JuizHaigou national park. In het volgende verhaal hier meer over. Al weer bijna 7 hele pagina's en ik heb maar een klein deel van alle belevenissen hierin verwerkt. Ik maak dus wat mee J. De volgende keer meer!!!

Foto's:

Eerste impressie China: http://www.f3.chinoxy.com/media/set/?set=a.2458669341840.2112336.1105330831&type=3&l=5b089a2116

Kungfu: http://www.f3.chinoxy.com/media/set/?set=a.2543831390838.2113985.1105330831&type=3&l=ca7639d098

Tiger Leaping Gorge: https://picasaweb.google.com/104902776818679264881/TigerLeapingGorge?authuser=0&authkey=Gv1sRgCJq41tKyyLzOoQE&feat=directlink

Panda's en BiG Buddha en Mount emei: https://picasaweb.google.com/104902776818679264881/MtEmeiEnChengdu?authuser=0&authkey=Gv1sRgCLKmyImipquK_gE&feat=directlink