Foto\'s afgelopen maanden

Hallo allemaal,

Voor degenen die zich zorgen maken.... ik ben nog steeds springlevend! Na China begaf mijn laptop het helaas en was het erg lastig om een nieuw verhaal te schrijven. Ondanks het ontbreken van een uitgebreid verhaal van de laatste maanden kan ik jullie wel vertellen dat het geweldig was! Na china ben ik weer een maand naar thailand gegaan om mijn duikbrevet te halen. Inmiddels ben ik verslaafd aan duiken en zit ik er aan te denken om een duikinstructeur te worden. Een geweldige baan en je kunt overal ter wereld in alle tropische paradijsen werken..... rijk wordt je er niet van, maar natuurlijk zullen jullie het mee eens zijn dat het belangrijker is dat je houdt van je werk en dat je het stiekem eigenlijk helemaal niet als werk ziet... haha. Na thailand ben ik naar maleisie gegaan.. een geweldig land met heerlijk eten en een leuke mix van mensen. Het hoogtepunt was toch wel Borneo. Bekijk de foto's en oordeel zelf. Na maleisie ben ik naar de fillipijnen gegaan.... wat een prachtig land met ontzettend vriendelijke mensen. Erg jammer dat je maar een 3 weken visa krijgt voor dit fantastische land.... ik ga hier zeker weer naar terug om nog veel meer te ontdekken! Inmiddels zit ik weer op Borneo en vlieg ik morgen naar Jakarta voor de laatste maand van mijn reis. Globaal zal de route zijn: jakarta, Yogykarta, Bali, Lombok Gili Islands en Flores. Op 30 juni vlieg ik met Saoudi Arabie Airlines naar Europa en ben dan rond half juli weer in NLD.

Ik heb alleen het gevoel dat ik nog lang niet klaar ben met reizen.... er zijn nog zoveel mooie dingen te zien! Jullie voelen hem natuurlijk al aankomen.... de kans is groot dat ik, zodra ik terug ben in NLD, hier niet al te lang blijf. Het plan is om een working holiday visum aan te vragen voor australie en hier een tijdje te werken en daarna weer lekker verder te reizen naar bijvoorbeeld zuid amerika...

Om jullie toch een kleine impressie te geven van de laatste maanden hier een aantal foto's (die van de fillipijnen moet ik nog plaatsen en de maand in thailand heb ik eigenlijk geen enkele foto gemaakt... haha, dit was gewoon lekker chillen op Koh Tao ;-)):

FF de linkjes plakken in je webbrowser en je kunt de foto's zien!!!

China maand 2:

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.2781932663221.2118605.1105330831&type=3&l=4f84b99a1d

Maleisie:

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.3131613445022.2125662.1105330831&type=3&l=21de133bcb

Vriendelijke groetjes Bastiaan

China maand 1

China maand 1

Op 31 december liep mijn visum in Vietnam af en was het tijd om naar China te gaan. China is een land waar ik al een tijd naar had uitgekeken. Zuid-oost Azië is vol met backpackers en elke bus/trein/boot waar je op stapt is er vol mee. Mijn verwachting van China was dat dit heel anders zou zijn en dat ik weinig buitenlanders tegen zou komen tijdens het reizen met de diverse vervoersmiddelen. Afgaande op verhalen van mensen die ik had gesproken is het ook een hele andere wereld en is het een uitdaging om te reizen. Mijn eerste bestemming in China zou YuangYang zijn. Deze plaats is beroemd vanwege zijn enorme rijstterassen. Om 6 uur in de ochtend ging mijn wekkertje af en om 7 uur zat ik in de bus richting Lao Cai, de Vietnamese grensplaats met China. Daar aangekomen was het een kleine kilometer naar de grens met China. Eerst natuurlijk mijn exit stempeltje voor Vietnam gehaald en mijn Vietnamese dong ingewisseld voor Chinese Yuan. Om naar de Chinese controlepost te komen moest ik een vrij lange brug over. Kijkend naar de andere kant kan ik zien dat alles in het chinees was, overal waar ik keek chinese tekens waar ik echt geen reet snapte...... geweldig.... Haha. Daarnaast was er echt geen enkele buitenlander te bekennen. De chinezen gingen allemaal vrij snel de grens, maar toen ik aan de beurt was duurde het toch minstens 15 minuten voor ik door kon naar de bagagecheck. Dit zou wel eens kunnen komen door mijn pasfoto op mijn paspoort. Ik heb op mijn paspoortfoto nogal een dikke kop en volgens mij snapte de douanier er niks of ik het nou wel echt was of niet. Na mij ongeveer 15 keer te hebben bekeken besloot hij toch maar om een stempel in mijn paspoort te zetten. De grensovergang met Vietnam is bekend om het in beslag nemen van Lonely Planets, omdat Taiwan hierin niet als provincie van China wordt beschouwd. Uit voorzorg had ik de cover van mijn lonely planet onherkenbaar gemaakt. Hup... alle bagage door de scanner en geen enkel probleem en kon ik mijn eerste voetstapjes in China zetten. De grensplaats is Hekou en dit is niet echt een interessante plaats dus mijn eerste bestemming was het busstation om vanaf hier de bus naar YuangYang te pakken. Vlak over de grens stonden een aantal chinezen met motoren te wachten om mensen te vervoeren naar hun plaats van bestemming. Met handen en voetenwerk heb ik duidelijk gemaakt dat ik naar het busstation moest. Met mijn grote backpack, kleine backpack en gitaar achter op de motor. Ik vroeg hem om rustig te rijden aangezien ik vrij zwaar beladen en wel eens achterover van de motor zou kunnen vallen. Maar nee hoor, meneer ging vol gas op weg naar het busstation en zo veel mogelijk voorover leunen leek me maar het verstandigste. Meneer leek er een sport van te maken om te kijken of ik me wel goed vast hield.... Haha. Uiteindelijk toch veilig aangekomen op het busstation. Nu was de volgende stap het kopen van een busticket. Helaas bleken de bussen naar YuangYang niet meer te gaan omdat deze alleen vroeg in de ochtend gaan dus maar besloten om een ticket te kopen naar Kunming, de hoofdstad van de provincie Yunnan. Ik dacht dat ik nog 3 uur moest wachten op de bus, maar dit bleek 2 uur te zijn omdat er in heel China een tijdsverschil van 7 uur is met Nederland. Zodra ik grens over ging was het dus blijkbaar een uur later. Chinezen houden niet zo van tijdszones. In de bus zaten zoals verwacht alleen maar Chinezen en ik was de enige buitenlander. Al snel kwam ik er achter dat Chineze gek zijn op rochelen. Mannen of vrouwen maakt niet uit.... Ze rochelen zo hard mogelijk en spugen dit uit op de dichtstbijzijnde plek, dit kan de straat, de bus of het busgebouw zijn. Na een uurtje of 10 kwam ik aan op het zuidelijke busstation van Kunming. Deze station zijn onlangs allemaal verplaatst naar locaties buiten de stad en om naar het centrum moest ik ongeveer nog een uur reizen. In mijn eentje heb ik maar een minibus gepakt naar het Cloudland Youthhostel. Uiteindelijk duurde het 1,5 uur om daar te komen omdat er een file was en omdat de chauffeur moeite had om het juiste adres te vinden. Dus om half 12 op 31 december kwam ik bij het hostel, net op tijd om Nieuwjaar te vieren. Snel ingecheckt en de spullen gedropt in de kamer. Op de 3^de verdieping was een dakterras en hier zat een groepje mensen gezellig een biertje te drinken en te wachten op de jaarwisseling. Ff gevraagd of ik er bij mocht zitten en dit was natuurlijk geen probleem, ik kreeg zelfs meteen een biertje in mijn handen gedrukt en er bleken zelfs een paar Nederlanders en Belgen tussen te zitten. Om 12 uur wenste iedereen elkaar een gelukkig Nieuwjaar en zagen we zowaar nog wat vuurwerk her en der in Kunming ondanks dat het chinese Nieuwjaar pas start op 23 januari. Na alle gelukswensen zijn we met zijn allen naar de uitgaansstraat van Kunming gegaan en uiteindelijk beland in een zuid Amerikaanse kroeg met de heerlijke klanken van Merenque en Salsa. De volgende dag ben ik een eindje gaan wandelen in Kunming. Het leuke van wandelen in China is dat je ook echt geen enkele buitenlander tegenkomt en je veel wordt aangestaard door chinezen. In het park kwam er een meisje naar me toe en het enigste engels wat ze kon was: 'nice to meet you'. Vervolgens heeft ze een half uur naast me gelopen en ongeveer 10 keer deze engelse zin gezegd. Blijkbaar was het voor haar een hele ervaring om een tijdje naast een grote blanke buitenlander te lopen. Na dit halfuurtje was ik ook wel beetje zat en heb ik haar maar op subtiele wijze afgeschud. Kunming verder is een leuke stad en naar chineze maatstaven slecht een ‘ klein' provinciestadje met 4 miljoen inwoners. Het nadeel is dat alles maar dan ook alles nieuw is. Grote wolkenkrabbers en grote winkelcentra domineren het stadsbeeld, er zijn weinig historische gebouwen meer te vinden. Diezelfde dag heb ik daarom besloten om af te reizen naar Dali, een oude historische stad gelegen aan een prachtig meer en omgeven door bergen van rond de 4000 meter. Op nieuwjaarsdag had ik een duitse jongen ontmoet en hij ging ook de volgende dag naar Dali dus maar besloten om samen dezelfde bus te nemen. Gezellig tussen alle chinezen zijn we de volgende dag naar Dali gegaan. Dali bestaat eigenlijk uit 2 plaatsen, dali new city en dali old city. De bus dropte ons in de new city en wij moesten natuurlijk naar de old city. Na veel rondvragen werden we uiteindelijk gewezen op een bus die ons naar de old city bracht. Hier zijn we samen naar een guesthouse gegaan dat wordt gerund door een Australiër en zijn chinese vrouw. Ik moet zeggen dat dit 1 van de beste guesthouses is waar ik tot dan toe had verbleven. Heerlijk bedden met bedverwarming, een uitstekende pooltafel , ontzettend vriendelijk personeel en 2 kleine minibioscoopjes. We arriveerden hier rond een uur of 2 in de middag en dit was een mooie gelegenheid om het stadje te verkennen. Ik moet zeggen, Dali is werkelijk prachtig. Oude traditionele Chinese gebouwen met de indrukwekkende bergketen als schilderachtige achtergrond. De stad zelf is nog, deels, omgeven door de originele stadsmuren en heeft nog 4 toegangspoorten in alle 4 windrichtingen. De straten zijn gemaakt van oude keien en overal zie je kleine watervalletjes en veel groen. Na te hebben genoten van de eerste momenten in Dali zijn we natuurlijk uitgebreid gaan genieten van de lokale keuken. In elk straatje vind je kleine restaurantjes met allemaal verse groentes uitgestald. Eenmaal lekker in je stoel genesteld krijg jse een pot met chinese thee en krijg je een menu met allemaal kleine gerechtjes die je kunt bestellen. Samen hebben wij 7 gerechtjes besteld en heerlijk genoten van het lekkere eten. Ik heb hier trouwens nog geen Babi Pangang en Foe Yong Hai gezien. Misschien als ik wat noordelijker ga.... China is natuurlijk zo groot.

In de avond zijn we samen naar een kroeg gegaan. Aangezien het 2 januari was moesten we natuurlijk tot 12 uur blijven, want het was mijn 30^ste verjaardag. De duitser was de 30 al een tijdje gepasseerd en kon me dus goed ondersteunen, bijstaan en adviseren bij het betreden van de wereld van de dertigers. In de kroeg liepen we nog 3 Chinese meiden tegen het lijf waarmee we samen wat hebben gedronken. Voor de zoveelste keer kreeg ik vragende blikken toen ik zei dat ik bijna 30 was. Iedereen die ik tegen kom denkt dat ik rond de 22/23 ben. Maar volgens mij kun je er beter te jong uit zien dan te oud als je zelf ouder wordt dus je hoort mij niet klagen.Tegen 12 uur liep de spanning natuurlijk op. Hoe zou ik me voelen als ik 30 zou worden, zou het een groot verschil zijn. Bij klokslag 12 uur werd ik uitgebreid gefeliciteerd door mijn inmiddels duitse mededertiger en de chinese meiden. Het gevoel van dertig worden is zo apart en gewoon niet in woorden uit te drukken, dus dat laat ik dan maar achterwege. Ik was blij dat ik iemand aan mijn zijde had die wist wat ik meemaakte op dat moment en me dus emotioneel kon ondersteunen. Zonder mijn mededertiger had ik waarschijnlijk een hele moeilijke nacht gehad en kon ik de veranderingen in mijn gevoel geen goede plek geven. Bla, bla, bla..... er verandert dus feitelijk helemaal niks en ik voel me nog steeds hetzelfde... haha. De volgende dag zijn we samen de stad verder gaan verkennen en heb ik mezelf getrakteerd op een verjaardagscadeautje. In de avond zijn we weer lekker gaan chinezen en daarna weer met de chinese meiden van de vorige avond wat gaan drinken. Ze hadden nog onthouden dat ik jarig was dus ze hadden een gebakje meegenomen met een grote kaars erin.... Echt superschattig. Verder was de avond gezellig en samen de biertjes nog steeds hetzelfde als ik toen ik nog een twintiger was. Owja ik zou het bijna vergeten, er was nog een klein voorvalletje op de avond in de Bad Monkey (dit is de naam van kroeg waar we altijd heengingen). Rond 12 uur die avond stopte er in 1 keer een busje waar ongeveer 15 chinezen uitkwamen. Eenmaal binnen begonnen ze ruzie te zoeken met een paar buitenlanders en het barpersoneel. Vervolgens hebben ze de helemaal kort en klein geslagen. Wij zaten in een hoek van de bar en hebben ons er maar niet mee bemoeid. Na een kwartiertje gingen ze weg en arriveerde de politie. De hele zaak lag overhoop en diversen mensen hadden hoofdwonden en schrammen van kapot geslagen flessen. Vrij bizar allemaal. Achteraf blijkt dat de eigenaren van de bar betalen voor bescherming. De persoon aan wie ze betalen was net die paar dagen uit de stad en dus was dit een mooie kans voor rivaliserende bende/mafioso om de boel hier eens kort en klein te slaan. Het is dus een maffia ding. Toch enerverend om mee te maken omdat de maffia hier toch vrij onzichtbaar is (maar uiteraard wel in grote schaal aanwezig). Mijn duitse maat die werd het wat te veel. Hij stond te trillen op zijn benen, zag ontzettend bleek en durfde na het incident niet meer naar het guesthouse te lopen. Hem toch maar overgehaald om met mij mee te gaan en we zijn natuurlijk zonder kleerscheuren daar aangekomen. In het guesthouse zag hij nog steeds lijkbleek en begon die allemaal spoken te zien. Hij had die dag thee gedronken met een theehuiseigenaar die geen engels sprak. Nu begon hij te denken dat dit een maffiabaas zou kunnen zijn die hem wel eens kwaad zou kunnen doen..... met veel pijn en moeite is me gelukt om hem van die waanbeelden af te helpen. Al met al een hele belevenis. Nou moet ik zeggen dat dit ook niet normaal is hoor hier in China. In de Bad Monkey hadden ze dit in 6 jaar nog nooit meegemaakt. In een beetje een twisted way is het dus ook een privilege om dit te hebben mogen meemaken..... haha.

De volgende dag zag mijn duitse vriend nog bleek en besloot hij om weg te gaan richting de bergen achter Dali. Ik heb hem daarna niet meer gezien dus ik hoop dat hij het gered heeft om de berg op te lopen met zijn knikkende knietjes. Voor mij was dit het moment om weer eens ff te gaan socializen met andere mensen. In het guesthouse zaten veel mensen die al langere tijd in Dali verbleven en er min of meer een beetje waren blijven steken. De voornaamste redenen hiervan zijn: Dali is een prachtige stad met een briljante omgeving en ligging en gratis wiet. Voornamelijk de 2^de reden motiveerde mensen geregeld om enige tijd immobiel te blijven Rondom Dali en voornamelijk in de burgen groeien ontzettend veel wietplanten die wel tot 3 meter hoog kunnen groeien. De meeste mensen gingen in de ochtend met een rugzak op pad en kwamen in de middag terug met een rugzak vol wiet. Even de haardroger erover heen en het klaar om te roken. Aangezien dit niet aan mij besteed is heb ik het maar bij een biertje gelaten. De volgende personen waren de longstayers:

• - Adrianne, een 42 jarige schotse vrouw met een onverstaanbaar schots accent die in de avond in haar eentje een hele plant kon oproken. Verder superaardig en een echt moederfiguur;
• - Simon, een 40 jarige Engelsman die altijd een pet draagt vanwege zijn toch enigszins uitdunnende haardos;
• - Lisa, een Frans meisje die een goede gooi zou kunnen doen naar een medaille mochten er ooit wereldkampioenschappen ‘ hoeveel wiet kan ik op een dag roken' worden gehouden;
• - Trig, een amerikaans jongen die hoe langer hij blijft hoe meer hij zijn gezonde levenstijl overboord gooit;
• - John, een 58 jarige Amerikaan die op zoek is naar chinese connecties voor het starten van een eigen theeplantage, speelt prachtig gitaar en kan goed zingen dus hij heeft mij ook nog wat geleerd;
• - Patrick, een 31 jarige Nederlander die zijn dagen blowend slijt in het Higherland Inn guesthouse halverwege de berg.

Een mooi stelletje bij elkaar maar echt supergezellig mensen met wie ik een hele leuke tijd heb gehad in Dali. Dit impliceert natuurlijk al dat ik ook langere tijd in Dali ben gebleven en dit is dan ook zo. In totaal ben ik ongeveer 2,5 week in Dali en omgeving geweest. Nadat de duitser met zijn knikkende knietjes was vetrokken arriveerde mijn grote Israelische vriend Nitsan vanuit Hanoi. Ik had hem laten weten waar ik verbleef en hij zou dan ook naar hetzelfde guesthouse gaan. Met hem heb ik een ontzettend leuke tijd gehad in Hanoi dus het was erg leuk om hem weer te zien in China. De paar dagen daarna hebben we diverse dagen doorgebracht met de longstayers op het dakterras van het guesthouse. Na deze paar dagen lekker niksen vond ik het wel genoeg en stelde ik Nitsan voor om samen The Tiger Leaping Gorge te doen. Dit is een trekking in de bergen van ongeveer 20 kilometer en is ongeveer 7 uur rijden van Dali. Dit leek hem een uitstekend plan dus de volgende dag hebben we onze dagrugzak ingepakt, de rest achtergelaten in het guesthouse en hebben we de bus genomenn naar Shangri La. Het was erg gezellig in de bus, alleen maar rochelende, rokende en spugende chinezen. Zelfs de kinderen laten ze lekker urineren in de bus. Met Nederland als referentiekader komt dit toch wel enigszins vreemd over. Maar ik moet zeggen dat het ook snel went. Een moeder in de bus liet haar kind urineren in de afvalbak die in het midden stond. Met mijn goede inzichtsvermogen zag ik al dat als deze afvalbak om zou vallen de pis rechtstreeks naar mijn rugzak zou lopen. Goed opletten dus. Na een minuut of 5 begon het kind te rennen door de bus en ja hoor hij stootte de afvalbak aan en deze dreigde vervolgens om te vallen. Ik vond dit een goed moment om mijn reflexen eens op hun volle vermogen te testen. Uit mijn zag ik afvalbak richting horizontale stand gaan en uit reflex greep ik de afvalbak bij de rand. Gelukkig net op tijd! Na die tijd natuurlijk even desinfectiemiddel gebruikt want die afvalbakken zijn ook niet al te schoon. Na een ritje van ongeveer 7 uur werden we gedropt in een klein plaatsje dat de start is van de trekking. Eerst even wat spullen gekocht in de supermarkt en daarna op zoek gegaan naar het eerste guesthouse. Het plan was om hier te overnachten omdat het al wat later was en de volgende dag te beginnen met de trekking. Eenmaal aangekomen in het eerste guesthouse was er hier alleen helemaal niemand te bekennen. Afgaand op de kaart die we hadden was het ongeveer 2,5 km naar de volgende. Het begon al een beetje te schemeren maar we dachten dat als we stevig door zouden lopen we daar wel voor het donker aan zouden komen. Wat kwamen wij even mooi bedrogen uit J. Eerst gingen we een slingerpad de berg op en na 2 km begon het toch al wel donker te worden. Slim als ik ben had ik de pagina's over de trekking uit de lonely planet gescheurd en meegenomen. Hier stond ook het telefoonnummer van het Naxi guesthouse op (degene waar we naar wilden). Ze gaven aan dat we nog even door moesten lopen en dat we dan het guesthouse zouden zien. Dus wij vol goede moed verder de berg op, maar nee hoor geen guesthouse. Na een half uur lopen zagen we een klein huisje met 3 chineze mensen rond een knisperend haardvuurtje. De vrouw die we hier spraken zei echter dat we naar beneden moesten.... Shit. Toch maar weer even gebeld en inderdaad we moesten weer naar beneden en bij een klein barretje de berg op via een onverharde weg. Wij weer terug en gelukkig het echte begin van de trekking gevonden. Het was inmiddels al flink donker dus we haalden onze zaklampen maar eens te voorschijn. We dachten dat het allemaal verharde weg zou zijn naar het guesthouse, maar begon al met flink wat klimwerk over zanderige paadjes vol met rotsen. Eindelijk na anderhalf uur bergop zagen we een klein dorpje en het guesthouse. Toch een hele ervaring om in het donker, in een onbekende omgeving, een berg op te lopen. Eenmaal aangekomen werden hartelijk verwelkomd door de hele familie en kregen we een lekker warm kopje thee en staken ze het gasfornuis maar weer aan om nog een heerlijk maaltijd voor ons te maken. Daarna hebben nitsan en ik nog 1 biertje gedronken en toen maar besloten om naar bed te gaan omdat het een lange dag was geweest. De volgende dag werd ik wakker, deed ik het gordijn en moest mezelf even in de arm knijpen om te controleren of ik niet nog steeds droomde. Vanuit het raam keken we recht op 3 prachtige besneeuwde bergtoppen. Deze hadden we natuurlijk 's avonds nog niet gezien omdat het donker was. Echt prachtig om te zien en dat beloofde natuurlijk wat voor de rest van de tocht. Na een stevig ontbijtje onze spullen gepakt, de familie gedag gezegd en zijn we op pad gegaan. De hele trekking was 1 grote wauw belevenis. Wij liepen rechts op een wat lagere berg en telkens als je naar rechts keek zag je de grote indrukwekkende bergketen. Bij elke bocht die je omging zag het er weer anders uit. Ik zou zeggen kijk gewoon de foto's en oordeel zelf over de schoonheid van deze plek. Onderweg waren er een paar guesthouses waar we telkens stopten om een lekker bakkie thee te drinken of om even wat te eten. Een van de guesthouse staat bekend om haar prachtige toiletuitzicht, dus dat moesten we zelf ervaren. Met een volle blaas kwamen we aan bij dit guesthouse en hup meteen naar de wc. Ik heb nog nooit op zo'n prachtige plek mijn blaas geleegd. De vissen in zaal dijk verbleken tot het onzichtbare bij deze plek. De foto met de 2 kleine muurtjes aan beide zijden is de foto van mijn grandioze toiletervaring. Uiteindelijk kwamen bij het einde van de Tiger Leaping Gorge en omdat het al laat was hebben we een nacht in een guesthouse doorgebracht met wederom een prachtig uitzicht op de imposante bergketen. De volgende dag hebben we vroeg de bus gepakt naar het plaatsje Lijiang dat bekend staat om haar historische binnenstad. Hier hebben we 4 uurtjes lang rondgelopen en thee geleuterd met wat locals en toen zijn we terug gegaan naar Dali.

Het volgende plan was om samen met Nitsan een week Shaolin Kungfu te doen in een klooster op de berg. Nitsan werd alleen ziek en besloot om er niet heen te gaan. Aangezien ik me kiplekker voelde heb ik besloten om in mijn eentje te gaan. Op vrijdagavond stond ik met al mijn spullen klaar om te worden weggebracht naar het klooster. Na een hobbelig ritje bergop werd ik gedropt op een donker plek en werd mij verteld dat ik een aantal trappen naar beneden moest lopen naar het klooster. Het was er echt stikdonker en het gevolg daarvan was dat ik niks zag J. Gelukkig had ik mij telefoon met een zaklampje erop en zo kon ik toch de weg vinden. Lopend naar het klooster kwam ik een monnik tegen die later de kungfu trainer bleek te zijn. Hij nam me mee naar het klooster en na een aantal papieren te hebben ingevuld liet hij mij mijn kamer zien. De kamer was midden in het klooster (zie de omschrijving van 1 van de kungfu foto's). De kamer was heel simpel en klein en de matras was zo dun dat je nauwelijks meer van een matras kon spreken. De monnik legde mij daarna de regels uit. In het klooster waren een aantal regels waar je je aan moest houden. Het is namelijk een echt klooster dat een aantal toeristen toelaat om kungfu te doen. Aan het hoofd van het klooster staat de Shifu (die verdacht veel gelijkenissen vertoont met de shifu uit kungfu panda). Een aantal van de regels zijn dat er na 9.30 in de avond niet meer wordt gepraat en het tijd is om te slapen, er niet gerookt en gedronken mag worden, dat er geen innig contact mag zijn tussen mannen en vrouwen, dat je alles opeet wat je opschept (tot elke rijstkorrel, ook als die op de grond valt) en dat je niet praat tijdens het eten. 's Ochtends werd ik wakker en was het tijd voor de eerste training. Deze hield in dat je moest hardlopen naar de rivier, een steen moest uitzoeken en deze op je hoofd terug moest dragen naar het klooster. Daarna was het tijd voor het ontbijt. Omdat monniken geen vlees eten is al het eten vegetarisch. Ik moet zeggen dat dit bijzonder goed smaakt. Tijdens het eten zijn er ook allerlei regeltjes zoals je kom in je hand houden als je eet, niet je eigen chopsticks gebruiken om voedsel op te scheppen, iedereen groeten als je tafel verlaat en nooit je chopsticks in je eten laten zitten. Na het eten maak je eigen kom en chopsticks schoon en neem je deze mee naar je kamer en tover je ze weer tevoorschijn als het lunch is. Na de lunch was het tijd voor de eerste echte kungfu training. Het doel van de week was om 1 vorm te leren (een soort gevecht met onzichtbare tegenstanders). 1 ding wat deze monniken heel veel doen is stretchen. Een uur lang word je arme spiertjes tot het uiterste opgerekt. Wat zijn die gasten lenig zeg..... ongelofelijk. Split, spagaat, radslagen met en zonder handen, maakt allemaal niks uit of ze doen het. En ze verwachten van jou dat je ook zo even doet. Na het stretchen was het tijd om het eerste deel van de vorm te leren. Moet zeggen dat ik nog wel snel oppikte met mijn karate achtergrond. Na de training was het tijd voor lunch en daarna 3 uur rust om van 4 tot 6 in de middag weer te trainen. 1 van de vrouwen die als kok werkte in het klooster wou graag engels leren. Van diverse buitenlanders had ze al wat geleerd en van mij wou ze nu ook graag wat leren, aangezien ik de enigste buitenlander in het klooster was op dat moment. Normaal zijn er in de zomer wel 15 tot 20 mensen maar het was nu winter en er was verder geen enkele buitenlander. Ik moet zeggen dat dit wel flink wat toevoegt aan de ervaring. De hele week lang heb ik haar tussen de middag engelse les gegeven en in ruil leerde zij mij wat chinees. Ik spreek inmiddels al wat chinees. Elke ochtend om 5.30 begonnen de monniken met het gebed. Dit doen ze 2 keer per dag (ook in de avond na het eten). Deze ceremonie duurde ongeveer 1,5 uur. Ik kreeg ook de mogelijkheid geboden om hier aan deel te nemen. Ik heb dit 2 keer gedaan in de avond. Echt een hele bijzondere ervaring. Het gebed bestaat uit het opzeggen/zingen van oude chinese boeddhistische teksten dit in combinatie met diverse ceremoniële activiteiten. Echt heel leuk om mee te maken. In de avond na het gebed zaten we altijd met de monniken in de zitkamer van het klooster rondom een bak met hete kolen aangezien er geen verwarming en geen elektriciteit was. Na een week kungfu was het tijd om afscheid te nemen van iedereen en weer terug te gaan naar Dali voor het volgende deel van mijn reis. De week in het klooster was echt een geweldige ervaring en wie weet doe ik het nog wel weer een keer, maar een monnik zul je mij nooit zien worden omdat er toch een paar regels zijn voor mij toch moeilijk te volgen zijn (volgens mij kunnen jullie wel raden welke).

Eenmaal terug in Dali was Nitsan er nog steeds. Hij zou de volgende dag vertrekken naar Kunming en vroeg mij om mee te gaan naar Guilli in het zuid oosten van China. Mijn plan was alleen om naar Chengdu te gaan wat ten noorden van Kunming ligt, omdat ik hier graag de panda's wou zien. Uiteindelijk besloten om naar Chengdu. Samen hebben we nog 1 dag in kunming doorgebracht in een hele chique chinese nachtclub. Dit was erg gaaf omdat we de eigenaar leerden kennen en hij ons elke keer gratis drankjes kocht als we een beetje zouden dansen met chinezen. Voor chinezen is het blijkbaar geweldig om een tijdje te mogen dansen met een westerling. Geen probleem natuurlijk! Ik sta niet echt bekend om mijn danskunsten, maar gelukkig doet de gemiddelde chinees het niet veel beter. De volgende dag heb ik de nachttrein naar Chengdu gepakt. Natuurlijk weer geen buitenlander te bekennen en ik zat in een coupe met een hele aardige chinese familie die me constant fruit en lekkere dingen gaven. Ik moet zeggen dat de treinen in China geweldig zijn. Ondanks mijn lengte kon ik toch uitstekend slapen in het bed. De volgende dag rond 12 uur kwam ik lekker uitgerust aan in Chengdu en ben ik vanaf het station naar het guesthouse gelopen. Ik kon hier al verschil merken met de provincie Yunnan waar ik eerst was. Deze provincie is vrij toeristisch en ze zijn gewend aan buitenlanders, maar in Chengdu werd ik constant aangestaard alsof ik van een andere planeet kwam. Geweldig! Spullen gedropt in het guesthouse en de stadsbus gepakt om eens even wat te gaan sightsee'en. Ook in de stadbussen werd ik uitgebreid bestudeerd en hoorden ik voor het eerst een aantal maal het woord Laowai, wat buitenlander betekent in het chinees. Ze zeggen het op een manier alsof je een met uitsterven bedreigde diersoort bent... Nu ben ik ook iemand die vaak op plekken rondloopt waar de meeste toeristen niet komen, omdat dit vaak toch de leukste ervaringen oplevert. Eenmaal terug in het hostel kwam ik een paar oude bekenden uit Dali tegen en hebben we samen een biertje gedronken. De volgende dag was het tijd om naar het nationale knuffeldier van China te gaan, de panda. In het Giant Panda breeding and Research center in Chengdu wordt geprobeerd om het voorbestaan van deze met uitsterven bedreigde diersoort te garanderen. Met een klein groepje van 5 mensen gingen we op pad. Ik moet zeggen dat die panda's echt wel superschattig zijn. Vooral de kleine panda's zijn absoluut hilarisch en je kunt er uren naar kijken. De volwassen panda's zijn platweg luie beesten die de hele dag slapen of bamboe eten. Ze zijn zo lui dat ze vaak niet de energie hebben om te paren. Kunstmatige inseminatie wordt daarom steeds vaker toegepast.

De volgende dag heb ik de bus gepakt naar Leshan om mijn visum te verlengen. In Chengdu duurt het 5 tot 7 werkdagen en in deze plaats duurt het maar 1 dag. In de ochtend de bus gepakt naar Leshan. Hier ingecheckt in een hotel omdat dit noodzakelijk is om je visum te verlengen en daarna naar het Public Security Bureau gegaan voor alle benodigde formaliteiten. De volgende dag om 4 uur zou mijn visum gereed zijn. Naast dat het makkelijk is om in deze plaats je visum te verlengen staat de plaats ook bekend om de grootste Boeddha ter wereld. Maar liefst 71 meter hoog uitgehakt uit een berg. Al weer werd ik constant aangestaard en werden er zelfs foto's van mij genomen. De Boeddha was erg indrukwekkend en ik was nog kleiner dan zijn grote teen. Zie de foto's van de Boeddha en zie hoe groot die is. Inmiddels zit ik weer in Chengdu en ga ik morgen naar het JuizHaigou national park. In het volgende verhaal hier meer over. Al weer bijna 7 hele pagina's en ik heb maar een klein deel van alle belevenissen hierin verwerkt. Ik maak dus wat mee J. De volgende keer meer!!!

Foto's:

Eerste impressie China: http://www.f3.chinoxy.com/media/set/?set=a.2458669341840.2112336.1105330831&type=3&l=5b089a2116

Kungfu: http://www.f3.chinoxy.com/media/set/?set=a.2543831390838.2113985.1105330831&type=3&l=ca7639d098

Tiger Leaping Gorge: https://picasaweb.google.com/104902776818679264881/TigerLeapingGorge?authuser=0&authkey=Gv1sRgCJq41tKyyLzOoQE&feat=directlink

Panda's en BiG Buddha en Mount emei: https://picasaweb.google.com/104902776818679264881/MtEmeiEnChengdu?authuser=0&authkey=Gv1sRgCLKmyImipquK_gE&feat=directlink

Vietnam

Vietnam

Op 7 november was het tijd om Cambodja vaarwel te zeggen en naar een nieuwe bestemming te gaan.....Good Morning Vietnam! De eerste bestemming in vietnam was het eiland Phu Quoc. Dit is het grootste eiland van Vietnam en het ligt vlakbij cambodja. Lekker 5 dagen niks doen op een tropisch eiland is bepaald geen straf en het is toch lekker om even een korte vakantie te nemen van het reizen.... Haha. Op de boot naar het eiland probeerden ze tickets te verkopen voor een busrit naar de andere kant het eiland, omdat daar alle hotels zaten. Samen met een paar andere eigenwijze backpackers besloten om er geen 1 te kopen en het zelf te regelen, want dat is natuurlijk goedkoper. Eenmaal aangekomen gingen alle minibusjes weg en stonden we daar met al onze bagage en natuurlijk geen vervoer. Gelukkig zijn er altijd de motorbikeguys die je wel naar de andere kant van het eiland willen brengen. Dus met mijn grote backpack, kleine backpack en gitaar op de motor gesprongen en veilig aangekomen aan de andere kant van het eiland. En.... Uiteindelijk was het iets goedkoper! Aan de strandkant van het eiland een mooi bungalowtje gevonden voor 10 dollar per nacht en 50 meter van het strand.... Heerlijk. De volgende dag 2 nederlandse jongens tegenkomen en 2 franse meisjes en met hen heb ik 3 dagen doorgebracht op eiland. Elke avond organiseerden we onze eigen beachparty aangezien het eiland toch wel een beetje saai was qua uitgaan. Een paar biertjes kopen in een winkeltje, wat snacks erbij en hup naar het strand, een snufje goede muziek en je hebt een gezellige beachparty. Overdag was het altijd gewoon lekker chillen op het strand en een beetje een kleurtje krijgen (wat er nu inmiddels in China al weer af, want het is hier overdag 14 graden en in de nacht vriest het). Na 5 dagen strandvakantie vond ik het weer tijd om verder te gaan naar de grootste stad van vietnam... Saigon of te wel Ho Cho Minh City. Ik had al veel mensen gesproken die in Saigon waren geweest en het schijnt de scooterhoofdstad van de wereld te zijn. Vietnamezen en scooters zijn als hollanders en fietsen. Iedereen heeft er minstens 1. De weg oversteken in Saigon is een hele opgave en je hebt er veel lef voor nodig. Het advies is gewoon langzaam lopen, geen gekke bewegingen maken en goed kijken of ze je zien zodat ze je kunnen ontwijken. Aangezien ik een nieuwe gitaar wou kopen in Saigon en ik altijd bijna alles lopend doe zou dat nog wel eens heel leuk kunnen worden. In saigon werden we gedropt bij een busstation een kilometer of 10 buiten het centrum, toch net iets te ver om te lopen. Samen met 3 anderen een taxi gedeeld naar het centrum. In het centrum dropte de taxi ons voor een backpacker hostel. Omdat het er goed uit zag heb ik maar besloten om hier te blijven. De anderen gingen naar een ander hotel/guesthouse. Ingecheckt in een dorm en daar ontmoete ik meteen 4 anderen die op de kamer waren. 2 duitse meiden, een australier en een duitse jongen. Samen zijn we een welkomstbiertje gaan drinken in de bia hoi corner. Dit is een plaats met allemaal kleine 'caffee'tjes' met heel goedkoop bier. De stoeltjes en tafeltjes zijn allemaal van plastic en lijken direct uit een kindercrèche te komen. Een biertje kost omgerekend 20 eurocent dus dat is nog wel te doen. Uiteindelijk zijn we in een bar beland met steengoede live muziek. Erg gezellig. De volgende dag ben ik met de duitse jongen gaan hardlopen in het park tegenover het hostel. Heerlijk joggen tussen de badmintonnende, tai chi en fitness doende vietnamezen. Daarna was het tijd om wat te gaan zien van saigon en natuurlijk te genieten van het heerlijke vietnameze straatvoedsel. Het meest indrukwekkende was het War Museum van de vietnamoorlog. In het museum hingen ongeveer 100 foto's van Agent Orange slachtoffers. Dit is het ontbladeringsmiddel wat amerikanen gebruikten in de oorlog in vietnam. De gevolgen hiervan waren verschrikkelijk. In de tientallen jaren daarna werden duizenden misvormde kinderen geboren. Kinderen met 2 hoofden, zonder armen, zonder benen, misvormde gezichten en ga zo maar door. Verder nog een aantal musea bezocht en natuurlijk alles geprobeerd wat ik op straat tegenkwam aan voedsel.

Na een paar dagen was het tijd om verder te gaan in vietnam. De volgende stop was het toeristische en historische Hoi An. Na een busrit van 24 uur kwam ik hier aan. In de bus een reiziger van de oude stempel ontmoet. Deze oostenrijker was al 45 jaar aan het reizen en had een intense hekel aan de Lonely Planet. Met hem heb ik een uur of 7 non stop gepraat, een erg interessante man met leuke kijk op de wereld. In Hoi An kon ik merken dat ik richting het koude weer ging. Het was daar 17 graden en regenachtig. Hoi An verder is een prachtig stadje en ik heb hier in totaal 2 dagen doorgebracht en genoten van de oude chinese huisjes die hier staan. Na Hoi An ben ik naar Hue gegaan. Een historische stad met een door muren omgeven stadscentrum en in het midden een verboden stad. Hier heb ik 2 dagen doorgebracht waarvan 1 dag op een scooter naar verschillende tombes van koningen. Hue was regenachtig maar de historie en de oude gebouwen maakten veel goed. Jullie merken al dat ik er een beetje snel door heen fiets. Ik zit inmiddels al weer 3 weken in China en morgen ga ik mijn blog over China schrijven. Vietnam was leuk, maar China is vele malen interessanter dus ik hou het nu wat kort en stop al mijn energie in mijn weblog van de eerste maand China J.

Na Hue ben ik naar Hanoi gegaan. Hier ben ik ongeveer 8 dagen gebleven omdat ik moest wachten op mijn visum voor China. Hanoi was een leuke stad alleen de vietnamezen in het noorden van vietnam zijn niet bepaald vriendelijk (een groot verschil met China). Het hostel waar ik verbleef was wel 1 van de beste waar ik ooit heb gezeten. Echt een super relaxte plek met een grote chill out area waar de hele dag dvd konden worden gekeken, een uitstekende pooltafel en een lekker groot dakterras. Hier heb ik mijn grote vrienden Fred (canada) en nitsan (israel) onmoet. Met hen heb ik een week opgetrokken en het was erruugg gezellig. Owja en ondertussen nog naar halong bay geweest voor een dagtripje. Dit was leuk maar ook niet heel indrukwekkend omdat het een beetje leek op het eiland Ko Yao Noi waar ik de eerste maand thaiboksen heb gedaan. Met nitsan ben ik ook een aantal weken in China gebleven, maar hier later meer over. Nadat ik mijn visum voor China had gekregen ben ik nog kort naar Sapa in het noorden van vietnam gegaan. Hier heb ik een dagje rondgereden op een scooter met 2 duitse jongen en een italiaan. Daarna was het tijd om naar China te gaan. Een land waar ik had lang naar had uitgekeken omdat ik verwachte dat het heel anders zou zijn dan zuid oost azie. Of dit ook zo is....... Lees het binnenkort!

Foto's vietnam: http://www.f3.chinoxy.com/media/set/?set=a.2432055716516.2111620.1105330831&type=3&l=cbdecdd3a4

Cambodja

Cambodja

Hier is die dan weer! Het is al weer even geleden. Het schrijven van een weblog is toch een bezigheid die niet de hoogste prioriteit heeft tijdens het reizen. Eigenlijk ben je de hele dag druk met van alles en nog wat en in de avonden natuurlijk socializen met andere backpackers dat het schrijven van een leuk verhaaltje er bij in schiet. Inmiddels ben ik al weer anderhalve week in vietnam en heb ik het prachtige Cambodja al weer achter mij gelaten. Mijn laatste verhaal stopte in de stad Pakse in Laos waar ik flink ziek was geworden door mijn amandeltjes. Dit heeft mij doen besloten om het roer maar eens flink om te gooien. Na het thaiboksen was het voornamelijk elke avond feesten en veel roken (sigaretten geven ze hier bijna gratis weg). Dit is waarschijnlijk de reden dat mijn amandeltjes flink gingen tegenstribbelen. Dus inmiddels al 6 weken gestopt met roken en zo nu en dan een lekker biertje. Daarnaast ook elke dag hardlopen en wat andere oefeningen. Dus op dit moment heerlijk fit! Daarnaast is het geweldig om, met name, in de grote zoals Pnom Penh, Saigon en Hanoi te hardlopen, maar daarover later meer.

Op 6 november was mijn visum voor Laos afgelopen en was het tijd om naar het land van Angkor Wat en de Khmer Rouge te gaan. Rond een uur of 8 ben ik op de bus gestapt richting de Cambodjaanse grens. Van te voren wist ik natuurlijk al dat Cambodja zeer hoog scoort op de internationale corruptheidsindex en dat het krijgen van een visum in de meeste gevallen meer kost dan het officiële bedrag van 20 dollar. Eenmaal bij de grens gekomen begon het al met een health check. Er moet een papiertje worden ingevuld met gezondheidsgegevens en ze meten je temperatuur met een zeer geavanceerde thermometer. Volgens mij bestaat deze nog niet eens in de westerse wereld.... J. Dit koste 1 dollar en mijn adelaarsogen kon ik zien dat het ingevulde papiertje richting de prullenbak ging. Vervolgens was het tijd voor het officiële gedeelte, het kopen van het visum. Deze was 2 dollar duurder dan normaal omdat het weekend was. Dit geld verdwijnt natuurlijk in de zakken van toch altijd vriendelijk lachende cambodjanen achter de grenspost. Uiteraard is het 7 dagen per week weekend of is er altijd wel een speciale dag. Na het visum moest er nog een stempeltje in je paspoort en dit koste ook weer 2 dollar. Dus in totaal 25 dollar uitgegeven voor een visum. Dit valt nog mee want er zijn grensovergangen die veel erger zijn dan deze. Eenmaal de grens over was het tijd om verder te gaan. Hier kwamen we al snel achter 1 van de grootste talenten van cambodjanen, namelijk zoveel mogelijk mensen in een minibus stoppen. Met z'n allen inclusief bagage in de minibus. Het zou maar even duren en dan zouden we verder gaan in een grote bus. Ik had al zo'n voorgevoel dat dit wel eens niet het geval zou kunnen zijn. Onderweg werden er nog diverse cambodjanen opgepikt die ook nog in de bus moesten. Hierdoor werd het een erg leuke mix van mensen en was het erg gezellig. Onderweg werd er nog 3 keer van minibus gewisseld. Geen idee waarom maar het was erg grappig om te zien dat enkele medereizigers al helemaal gestrest en chagrijnig waren. Ik zie er toch allemaal wel de humor van in en het blijft 1 van de vermakelijkste dingen van het reizen. Uiteindelijk kwamen we toch bij de grote bus en gingen we verder naar Siem Reap, de toegangspoort naar Angkor Wat. Eenmaal aangekomen bleek alleen het hotel van de neef van aardige kerel van de touroperator nog open te zijn. Vandaar dat de busreis zo ontzettend lang duurde en ze naar mijn idee een flinke omweg hebben genomen.... Het was een klein scammetje... haha. Toch maar het hotel genomen en de kamer gedeeld met een zwitser en een japans meisje. Het japanse meisje blonk niet bepaald uit in het hebben van kennis van de engelse taal. Feitelijk sprak ze eigenlijk bijna geen woord engels. Het blijft mij toch een raadsel hoe zij zich red in een omgeving waar engels de voertaal is. De volgende dag ben ik samen met de zwitser naar een ander guesthouse gegaan. We vonden er eentje vlakbij het centrum en voor het astronomische bedrag van maar liefst 2 dollar (1,5 euro) per nacht hebben we een kamer gedeeld. Natuurlijk komt iedereen naar Siem Reap voor Angkor Wat. Een verzameling van diverse eeuwenoude tempels en een stad. Na de val van het Khmer rijk in de vergetelheid geraakt en ontdekt door de fransen in de jungle en nu de nationale trots van Cambodja. Het wordt tevens gerekend tot 1 van de nieuwe wereldwonderen. De zwitser die had ontmoet die wou slechts 1 dag de grootste tempels bezichtigen in een tuk-tuk (kleine vervuilende 3-wielertjes). Aangezien ik erg sportief bezig ben heb ik besloten om een 3 dagen ticket te kopen en alles te bezichtigen op de fiets. Uiteindelijk per dag zo'n 50 kilometer gefietst op mijn hightech Cambodjaanse barrel. De tempels hebben mij geen moment verveeld omdat ze allemaal worden gekenmerkt door een geheel eigen architectuur. Het mooiste van allemaal was natuurlijk de Angkor Wat tempel (de grootste en populairste) maar ook de Bayok tempel deed mijn mond openvallen van verbazing. Een tempel met diverse gezichten van goden er in verwerkt. Echt prachtig om te zien. Het was al het gezweet op de fiets meer dan waard. Ik zou zeggen... bekijk de foto's en beoordeel zelf hoe mooi het is. Na 3 dagen Ankor Wat was het tijd om verder te gaan naar de volgende plaats. Van een aantal mensen had ik gehoord dat Battambang een leuke plaats was om heen te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Het leuke was dat het mogelijk is om een boot te nemen vanuit Siem Reap in plaats van de bus. Natuurlijk hiervoor gekozen! De bootrit was echt prachtig en voerde ons langs een vogelreservaat en diverse floating villages. Na 6 uur genieten en ouwehoeren op de boot kwamen we aan in Battambang. Samen met 2 nederlanders heb ik een tuk-tuk gedeeld naar een hotel. Nu was de stad zelf niet zo heel speciaal en zelfs een beetje saai voor de 2^de stad van Cambodja. Het mooie was de omgeving van de stad. 's Avonds had ik hele aardige Cambodjaan ontmoet die ook een motorbikedriver bleek te zijn. Hij wou mij de volgende dag wel de hele dag rondrijden in de omgeving voor 10 dollar. Dit leek me wel een geschikte prijs dus de volgende dag vroeg achterop de motorbike gesprongen en genoten van de prachtige rurale omgeving, de tempels en eeuwenoude monumenten. Hier was ook mijn eerste kennismaking met het regime van de Khmer Rouge. Voor wie dit nog niet weet. De Khmer Rouge, geleid door Pol Pot, heeft in de jaren 70 naar schatting 2 miljoen cambodjanen om het leven gebracht. Het regime streefde naar een volledige agrarische maatschappij waarbij productie van met name rijst het belangrijkste was. Iedereen die een andere taal sprak of goed opgeleid was liep de kans om te worden vermoord. Zelfs het dragen van een bril was aanleiding om iemand te vermoorden. Dit gebeurde vaak op de meeste verschrikkelijke manieren. Tijdens de rit met de motorbike gingen we bij 2 grotten kijken, deze zijn bekend onder de naam ‘killing caves'. De eerste grot werd gebruik om vaak nog levende baby's en kleine kinderen naar beneden te gooien. De andere werd gebruikt om volwassenen naar beneden te gooien. Via een trap kon je naar beneden waar nog allerlei botten en schedels lagen. De chauffeur die wou niet mee naar beneden omdat het te confronterend voor hem was. Veel familieleden van hem zijn tijdens het regime van Pol Pot om het leven gebracht. Cambodjanen zijn echt superaardige mensen die altijd lachen, maar als je met ze praat dan merk je wel dat er ook nog heel veel pijn uit het verleden zit. Het is moeilijk voor te stellen dat er in zo'n prachtig land 1 van de grootste genocides ooit heeft plaatsgevonden. De dag eindigde met de vleermuisgrot. Elke rond rond 6 uur in de avond komen er miljoenen vleermuizen uit een grot om op jacht te gaan. Dit was een erg indrukwekkend gezicht. Een grote zwerm van vleermuizen die ruim 2 uur aan 1 stuk doorgaat. De volgende dag was het weer tijd om te gaan. De hoofdstad van Cambodja, Pnom Penh, was de volgende bestemming. De eerste dag heb ik daar een duitse meid en een Ier ontmoet. Samen hebben we een tuk-tuk gedeeld naar de Killing Fields en de Tuol Sleng gevangenis. Deze hebben allebei erg veel indruk op mij gemaakt. Het is te bizar voor woorden wat er allemaal onder het regime van de Khmer Rouge is gebeurd. Het killing field in Pnom Penh was een soort kamp waar mensen werden heengebracht om te worden vermoord. Hiervoor gebruikten ze geen kogels, omdat dit te duur was. De meeste mensen werden doodgemaakt met kapmessen, knuppels, een schop en zelfs een deel van de palmboom. Dit specifieke deel heeft kleine tandjes en lijkt op een zaag en werd gebruikt om de keel van mensen door te zagen. Het meest indrukwekkend was de Killing Tree. Deze boom werd gebruikt om baby's en kleine kinderen dood te maken. Ze werden opgepakt aan hun benen en net zo lang tegen de boom geslagen tot ze dood waren. Vaak nog voor de ogen van hun moeders... Het bezoek aan de Tuol Sleng gevangenis was minstens net zo indrukwekkend. Deze voormalige school is door de Khmer Rouge omgebouwd tot een gevangenis waar gevangen werden gemarteld op de meest vreselijke manieren. Slechts enkelen hebben deze gevangenis overleefd omdat ze bijzondere kwaliteiten zoals bijvoorbeeld fotografie, schilderen of muziek. In de gevangenis hangen nu diverse foto's van gevangen die zijn gemarteld en schilderijen die de martelingen uitbeelden. De volgende dag was het tijd voor een walking tour door de stad. Deze tour heb ik samen met een kiwi (nieuw zeelander) gedaan. Diverse tempels bekeken en natuurlijk naar het Royal Palace geweest. Mijn dag in Pnom Penh begon altijd om half 7 in de ochtend met een pittig stukje hardlopen over de boulevard en daarna wat push ups en wat touwtje springen. Ik weet niet hoe de Aziaten het doen maar ze zijn allemaal rond 5 uur op oefeningen te doen. Lopend over de boulevard kom je groepen mensen tegen die streetdance, tai chi of steps aan het doen zijn. Daarnaast zijn er ook veel aziatische hardlopers of spelen ze voetbal. Echt geweldig om te zien en kenmerkend voor de grote steden. Ik ben inmiddels al verliefd op steden als Pnom Penh en Saigon. Op elke straathoek kun je heerlijk eten en de parken zijn geweldig om te socializen of te sporten met de lokale bevolking. Na een paar dagen Pnom Peng ben ik naar Sihanoukville gegaan. Dit is de badplaats van cambodja dus dat betekent strand! Het stadje zat helemaal vol met backpackers die zich elke dag volgieten met allerlei soorten drank. Aangezien ik dit wel een beetje heb gehad ben ik hier maar 2 dagen gebleven. Na Sihanoukville ben ik naar Kampot gegaan. Kampot was mijn laatste Cambodjaanse bestemming voordat ik naar vietnam zou gaan. In Kampot ben ik uiteindelijk 8 dagen gebleven omdat het een heerlijk lekker rustig stadje was. Rustig aan de rivier gelegen, een groot nationaal park om de hoek en prachtige zonsondergangen en een erg leuk guesthouse. In Kampot heb ik ook mijn duitse vrienden Lukas en Florian uit Laos weer ontmoet. Toch superhandig dat Facebook! Samen met hen en onze Zuid Koreaanse vriend Mike (elke zuid koreaan heeft een Amerikaanse naam, geen idee waarom) zijn we een dagje naar Kep geweest. Kep is een kustplaats die bekend staat om zijn heerlijke krab. Dat moet natuurlijk gegeten worden dan! Samen een kilo krab gekocht voor 3,5 euro, wat inktvis en 2 voor mij totaal onbekende vissen. In het parkje alle vis opgegeten en daarna heerlijk vers fruit gegeten. Deze lunch staat toch zeker in mijn top 5 van beste lunches ooit J. Dit was het verhaal over cambodja. Ik heb maar wat korter gehouden want het vorige verhaal was zo'n lap tekst. Misschien toch goed om elke 2 weken een verhaaltje er op te zetten, maar dat merken jullie vanzelf of dit gaat lukken. Inmiddels dus in vietnam wat me ook uitstekend bevalt en daarna naar China waar het lekker winter is dus sneeuw zal ik ongetwijfeld nog zien. Gelukkig kosten jassen, lange broeken en mutsen hier bijna niks. Een northface windjack voor 6 euro... lachertje. foto's: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.2280299842714.2108859.1105330831&type=1&l=2b413a9d8e

Noorden Thailand en Laos

Eindelijk een berichtje van mij. Jullie zullen je allemaal wel afvragen of die jongen nog leeft. Zeker wel, still alive and kicking! De laatste 1,5 maand was gewoon erg gezellig en volgepakt met diverse uitjes. En ja dan schiet zo'n reisverslag er gauw bij in. Gelukkig ben ik ook de domste niet en heb ik wel bijgehouden wat ik allemaal gedaan heb zodat jullie allemaal nog kunnen en genieten van mijn avonturen in het verre Azië. Deze keer gaat het verhaaltje over het bergachtige noorden van thailand en het prachtige Laos. Het verhaal begint natuurlijk op het vliegveld. Het was natuurlijk ook een optie om met de bus van het zuiden van Thailand naar Bangkok te gaan en dan met de trein naar Chiang Mai in het noorden. Dit zou maar 3 dagen kosten met nog een overnachting in Bangkok. Dit afgezet tegen de prijs en duur van een vliegreisje (2,5 uur en even duur) maakte de keus toch erg moeilijk. Uiteindelijk toch maar gekozen voor de vliegreis..... ik weet absoluut niet waarom maar ik had hier het beste gevoel bij. Volledig bepakt nam ik afscheid van het zuiden van Thailand, dag strand welkom bergen! Om de vliegreis kort te maken.... Ik stapte in - viel in slaap - werd wakker en was bijna in Chiang Mai. Tijdens de landing kon je zien dat verschillende delen nog onder water stonden van de hoeveelheid regen die de laatste tijd is gevallen. Het water is inmiddels allemaal naar het zuiden getrokken en nu tijdens het schrijven van dit versag (11 november 2011) staat een groot deel van bangkok van centraal thailand onder water. Het gekke is dat hier niks van heb meegekregen. De afgelopen 6 weken heb ik maar 2 keer een regenbui gezien, verder alleen maar zonneschijn. Blijkbaar precies de goede reisroute gekozen J. Owja terug naar het vliegveld in Chiang Mai. Tijdens het wachten op de bagage zag ik iemand uitgebreid de lonely planet bestuderen. Met mijn inmiddels opgebouwde backpackerservaring kreeg ik het idee dat hij een plek opzocht voor een overnachting. Ideaal dus om aan te spreken voor het delen van een taxi. Vaak is het zaak om zoveel mogelijk mensen te verzamelen om kosten te delen, omdat het in je eentje vaak te duur is. Uiteindelijk bleek hij een duitser genaamd Fabian en inderdaad op zoek naar een guesthouse. Samen besloten om naar Julie's guesthouse te gaan. Werd als erg goed beschreven in de Lonely Planet (toch echt wel een backpackersbijbeltje die LP). Onze spullen daar gedropt en toen meteen de walking tour in Chiang Mai gedaan. Dit is een tour van ongeveer 2 uur die je langs de mooiste tempels in chiang mai brengt. Bewapend met een camera en flink wat water de tempels te lijf gegaan. Prachtige tempels. Weer een hele ander stijl/andere invloeden dan in het zuiden en midden van Thailand. Na de tour was het tijd voor iets wat backpackers altijd doen als ze elkaar voor het eerst ontmoeten...... een biertje drinken! Uiteindelijk werd het een lange avond die eindigde in de Reggea rooftopbar met ongeveer een groep van 35 mensen. Heel apart hoe makkelijk je mensen tegenkomt. De volgende dag met Fabian en 3 en 2 nederlandse meisjes en een Australisch meisje een scooter gehuurd en de berg naast de stad opgereden naar een hele heilige tempel, Doi Suthep. Volgens de legende was er een witte olifant met een heilig boedhistisch relikwie op zijn terug. Hij liep tot de top van de berg en stierf hier en zodoende werd dit de nieuwe plaats voor het relikwie. Mooi verhaal en een prachtige tempel. Hierna zijn we naar de Tiger Kingdom gegaan. Een plaats met veel tijgers van jong tot oud waarmee je op de foto kunt. Ik heb dit alleen niet gedaan omdat ik vind dat dit niet de manier is om deze dieren om te gaan. Ik geloof ook dat ze niet dat de grote tijgers helemaal vrij zijn drugs om ze rustig te houden. Het voelde erg als een mcdonalds voor dieren. Wilt u 1 grote tijger of toch een kleine. Of wilt u 1 grote en een kleine, of wilt u ze alledrie. Ze hadden ook echt een soort menu's...... bizar. Om een lang verhaal kort te maken, deze discussie loopt al heel lang en er zijn voor en tegenstanders. Zelf ben ik een tegenstander van dit soort dingen omdat ik niet vind dat tijgers op deze manier moeten worden gehouden. Voor zover de ethische kant van mijn verslag. Besef goed dat dit nog maar dag 2 in chiang mai is en er nog anderhalve maand wordt beschreven in het komende stuk. Alvast veel leesplezier! De derde dag was volledig gereserveerd voor het bezoeken van de olifantjes. Via het guesthouse hadden we een Mahout training geboekt. Natuurlijk van te voren op internet gekeken of deze olifanten goed worden behandeld want dit is in lang niet alle gevallen zo. Dit bleek echter een goed kamp te zijn en de olifanten waren al decennia's binnen dezelfde familie. Aangezien olifanten nu niet meer worden gebruikt voor het vervoeren van boomstammen etc worden ze nu voornamelijk gebruikt voor de toeristen. Een mahout is de bestuurder/verzorger van een olifant. Als eerste kregen we korte uitleg en moesten we 10 thaise woorden uit ons hoofd leren. Dit waren woorden voor bijvoorbeeld: voorwaarts, stop, naar achteren, rechts, links, poot omhoog. Na deze uitleg gingen we naar de olifanten om ze wat te voeren en kennis met ze te maken. Daarna begon het echte werk, op de olifant klimmen. Deze olifanten hadden geen stoelen ofzo wat je vaak ziet bij olifantritjes. Gewoon op de blote rug van de olifant zoals het hoort. Als eerste roep je Yoekkra. Dit is voor de olifant het teken om zijn poot omhoog te doen. Vervolgens pak je hem bij zijn oor en stap je met je linkerbeen op zijn voet. Je rechterbeen zet vervolgens op zijn been. Daarna geef je het commando om zijn been hoger op te tillen. Als het hoog genoeg swing je je linkerbeen over de olifant heen en voila je zit erop. Piece of cake! Daarna was het zaak om de olifant te laten bewegen met de commando's. Dit ging vrij makkelijk. Naar voren, naar achteren, linksom draaien en rechtsom draaien. Ik kreeg wel het idee dat ze dit natuurlijk elke dag bijna doen en het een automatisme is. Soms begonnen ze al te draaien voordat je het commando het gegeven, haha. Dit is natuurlijk ook logisch en het maakt de ervaring absoluut niet minder uniek. Na alle commando's te hebben uitgevoerd was het tijd voor een lunch. Na de lunch begon het echte werk en gingen we met de olifanten de jungle in, 2 personen per olifant en de mahout die liep naast de olifant voor de zekerheid. Dit was erg gaaf om te doen. Nu luistert zo'n olifant ook niet altijd. Vaak doen ze gewoon waar ze zelf zin in hebben en stoppen om een paar meter in de struiken te lopen om te eten. Dit zorgde nogal voor wat paniek bij een jong meisje en haar moeder die dachten dat de olifant op hol was geslagen. Helemaal hysterisch schreeuwde ze dat ze van de olifant af wouden. Erg vermakelijk om te zien. Geen beter vermaak dan leedvermaak zeggen ze wel is! Na de rit door de jungle was het tijd om de olifantjes te wassen in riviertje. Erg gaaf, de olifant laat zich in het water vallen en wij konden haar (het waren allemaal vrouwtjes) lekker schrobben. 1 ding kunnen olifanten natuurlijk heel goed en dat is water opzuigen met die enorme slurf. Natuurlijk werd dit onderdeel niet overgeslagen. Heerlijk zo'n olifantendouche. Gaandeweg kreeg ik wel het idee dat ze het wassen van de olifanten onderdeel hebben gemaakt van de training omdat de mahouts wel erg veel interesse hebben in westerse meiden. De laatste dag in Chiang Mai ben ik samen met een nederlands meisje op zoek gegaan naar een gitaar. Ik speelde al een tijdje thuis en begon het toch wel een beetje te missen. Natuurlijk is het extra bagage om mee te nemen, maar dit heb ik er graag voor over. Uiteindelijk een hele geschikte gitaar gevonden bij een of andere chinese allesverkoper.

Pai

Na 4 dagen in Chiang Mai was het tijd om door te gaan naar een andere plaats. Van heel veel mensen had ik gehoord dat Pai de place to be was. Wie ben ik dan om dat niet te gaan onderzoeken. Geen planning dus ik kan overal heen gaan waar ik wil. 's Ochtends iedereen goodbye gezegd en natuurlijk facebookadressen uitgewisseld. Goede uitvinding dat facebook. Heb nu nog steeds contact met mensen die ik 2,5 maand geleden in Bangkok heb ontmoet. Maar goed die dag op de minibus gestapt. Afscheid nemen van een groepje waarmee je optrekt betekent hier niet dat je weer alleen bent. Er vormt zich bijna automatisch een nieuw groepje in de bus/trein/boot. In de minbus ontmoette ik Mike (oostenrijker), robbie (Engelsman) en 2 duitse meiden Steffi en Nina. Bij aankomst in pai bleken ze rekening te hebben gehouden met ons. In het eerste guesthouse waar we heengingen hadden ze precies een dormitory met 5 bedden. Uitstekend! Heel basic maar ook heel goedkoop en daar gaat de echte backpacker natuurlijk voor. Zolang het maar redelijk schoon is J. 's Avonds natuurlijk hetgeen weer gedaan wat backpackers altijd doen als ze elkaar ontmoeten.... Een biertje drinken. Hierbij werden ook de nodige drankspelletjes niet geschuwd. Een paar erg leuke en simpele geleerd die je overal kunt doen. Goede kennis dus! De volgende dag weer zo fris als een hoentje opgestaan om scooter te gaan rijden. Echt het ideale vervoermiddel om de omgeving te gaan verkennen. Kan niet ontkennen dat ik inmiddels een lichtelijke scooterrijverslaving heb. Pai is trouwens een erg kleine plaats ten westen van chiang Mai. De plaats staat bekend om zijn hippie vibe en dit is ook overal te zien. Thaise mannen met lange haren die de hele dag gitaar spelen, veel yoga, meditatie en reiki en hippies van over de hele wereld in de leeftijdscategorie van 20 t/m 80. Er schijnen mensen naar pai te komen voor een paar dagen die gewoon blijven plakken voor maanden, jaren of zelfs voor altijd. Als het je ding is dan kan ik me dat inderdaad goed voorstellen. Het dagje scooterrijden was erg gaaf. Als eerste hebben we een waterval bezocht om ff lekker te zwemmen. De waterval daagde mij nog uit om een eind naar boven te klimmen. Hoewel ik slechte ervaringen heb met het beklimmen van dingen toch maar besloten om de uitdaging aan te gaan. En jawel na zo'n 4 meter werd het toch wel erg glad en werd mijn 4 meter klimmen in luttele seconden teniet gedaan. Gelukkig kwam ik in het water terecht op een plek zonder stenen. Toch maar eens goed nadenken over mijn vermogen om dingen te beklimmen, haha. Na de waterval gingen we naar Pay Canyon, een soort kleine versie van de Grand Canyon. Erg indrukwekkend om te zien. Daarna wouden we naar een bekende waterval in de buurt. Dit plan ging echter niet door omdat de scootervaardigheden van een van de meisjes niet genoeg bleken om de scooter rechtop te houden. Met de kin op de weg..... er zijn minder pijnlijke plekken om op te vallen. Pai is dan wel klein maar heeft wel een ziekenhuis, dus wij naar het ziekenhuis. Ondertussen de tijd gedood door een weddenschappen te maken over hoeveel hechtingen ze nodig zouden hebben om haar kin dicht te maken, hoe lang het nog zou duren en hoeveel het zou kosten. Uiteindelijk geen 1 gewonnen dus de gratis biertjes gingen weer aan mijn neus voorbij.... De volgende dag was het tijd om te raften, White Water Rafting wel te verstaan. Na een stevige uitleg over hoe te raften en een uitleg over wat te doen als je buiten de boot valt konden we gaan beginnen. De uitleg over het buiten de boot vallen deed nogal wat wenkbrauwen fronsen. Je zou in een draaikolk terecht kunnen komen waar je maar op 1 manier uit kon komen en e moest altijd je benen omhoog houden anders zou je ze wel eens kunnen breken tegen de grote rotsblokken. Klinkt gevaarlijk! Het gevaarlijkste van het eerste gedeelte van de trip was voornamelijk het krijgen van laaghangende takken in je oog. Een groot overgroeid maar erg rustig gedeelte van de rivier. Niet heel spectaculair dus. Na de lunch werd het ruiger zeiden ze. Hup na de lunch weer de boot in en kom maar op met de hoge golven. Nou er was geen woord van gelogen. 18 wilde stukken rivier afgewisseld met rustigere stukken. De golven waren echt soms 3 meter hoog, de boot stond soms bijna verticaal en waterhappen is tot een nieuwe kunst verheven.... Supergaaf! Zeker iets wat ik hier in zuid oost azie nog vaker ga doen. Alleen dan natuurlijk nog een stapje verder! Tussendoor nog gestopt bij een aantal watervallen, hotsprings en een rotsblok om vanaf te springen. Hotsprings zijn door lava verwarmde waterstromen. Het water voelt normaal maar als je met je voet een centimeter of 10 in de modder graaft heb je in een keer bijna kokend heet water. De rotsblok was maar liefst 9 meter hoog. Bijna niemand sprong eraf want het is toch wel hoog. Maar ja ik ben natuurlijk zo'n figuur die dat dan wel weer moet doen. Geen spijt van en ik leef nog ondanks dat mijn reddingsvest openklapte bij de landing in het water.... Das toch knap lastig zwemmen kan ik je vertellen. 's Avonds was het weer tijd voor een feestje om een geslaagde dag raften te vieren. Uiteindelijk was het weer een gezellige avond. De volgende dag vertrokken er 3 en bleven we dus met zijn 2en over. Maar besloten om het lekker rustig aan te doen en me voor te bereiden op de trip naar Mae Hong Song vlakbij de grens met Birma.

Mae Hong Song

Aangezien ik een visum had voor 2 maanden in thailand kon ik ook de wat meer afgelegen minder toeristische bezoeken. Meteen in de bus kon al merken dat het minder toeristisch zou gaan worden.... Alleen maar locals in de bus en geen backpacker te bekennen. Gaaf! Een keer wat anders. Bij aankomst maar ff een guesthouse uit de lonely planet gekozen, een tuktuk opgescharreld en vamos. Omdat ik geen backpackers ben tegenkomen en toch een traditie in ere wilde houden heb ik mezelf maar eerst getrakteerd op een biertje. Daarna op zoek gegaan naar hetgeen waarvoor ik hier heen was gekomen...... trekking. Een aantal trekkig agency's gesproken en het bleek toch wel erg duur te zijn in je eentje. Dus of meer betalen of toch op zoek naar backpackers. Na lang zoeken in elke uithoek van Mae Hong Song en onder elke steen te hebben gekeken zowaar nog 2 fransen en 1 spanjaard opgescharreld die hetzelfde wouden doen. Nu ben ik er al wel achter dat de meeste Fransen niet het meest ideale reisgezelschap zijn en dat is een flinke understatement. Deze 2 konden ook gewoon uren Frans met elkaar praten en de rest compleet negeren, daar waar mensen uit andere landen zich meestal aanpassen en gewoon engels spreken omdat dat in de backpackerwereld een vorm van beleefdheid is. Toch besloten om de trekking te doen met zijn 4-en. De eerste dag naar een paar mooie watervallen geweest, longnecks bezocht en enkele refugeekampen. Longnecks zijn een volk waarvan de vrouwen zware koperen ringen om hun nek dragen om zo hun nek langer te maken. Mae Hong Song licht erg dicht bij de grens met Birma. Wij zijn 100 meter van de grenspost afgeweest. Toch nog 1 van de weinige landen met een dictatoriaal regime. De omgeving aan de kant van thailand herbergt ook heel veel vluchtelingen uit Birma. In een aantal van deze vluchtelingenkampen zijn we wezen kijken. Het zijn eigenlijk kleine dorpjes die worden gefinancierd door de thaise overheid en ook andere landen. De mensen hier leren vaardigheden en de kinderen krijgen schoollessen. Ze mogen alleen niet verder Thailand in, omdat thailand bang is voor spionnen. Om dit te voorkomen zie je overal controleposten met zwaarbewapende thaise militairen die de id kaarten van iedereen controleren. Ik heb dit in totaal 4 keer meegemaakt dat ik de bus zat en de hele bus werd gecontroleerd. Omdat ik er natuurlijk uitzie als een buitenlander en de gemiddelde burmees eerder 1 meter 60 is dan bijna 2 meter werd ik niet gecontroleerd. Maar wel speciaal om mee te maken. De volgende dag toch maar de 2 fransen au revoir gezegd en ben ik een jungle trekking gaan doen met het spaanse meisje en een lokale gids. Lange broek aan, sokken, wandelschoenen, muggenspray en veel water en hup 7 uur lopen door de jungle met 32 graden. De gids voorop met een machette omdat er natuurlijk geen wegen waren. Langs steile afgronden lopen, steentjes springen op de rivier om naar de andere kant te komen, spinnen, je weg banen door meters dikke jungle, kikkers, slangen, wandelende takken, sprinkhanen, ontzettend veel mooie bloemen. Ik denk dat dit een goede samenvatting is van de jungle trekking. Een hele mooie ervaring met ook een gids die veel uitleg heeft gegeven over de verschillende dieren en planten. Na die tijd nog wat gegeten en gedronken in zijn huis. Wat een ontzettend mooi huis en een geweldige tuin met een eigen rijstveld, 10 verschillende soorten fruit, ontzettend veel mooie bloemen en een fenomenaal uitzicht over de bergen. En dat alles voor de prijs van een goedkope tussenwoning een 1 van de slechtere wijken in Almelo. Zet je wel aan het denken! De volgende dag weer terug gegaan naar Chiang Mai om ff de noodzakelijke dingen te doen zoals wassen, wat nieuwe dingen kopen en wat dingen naar huis sturen en natuurlijk een beetje Laos plannen.

Laos - Slowboat

Na 2 maanden Thailand, wat echt al een geweldige tijd was, zag ik er ook wel naar uit om naar een ander land te gaan en een nieuwe cultuur te ontdekken. Aangezien ik al vlakbij Laos was leek me dit de meest voor de hand liggende bestemming. Met de bus vanuit Chiang Mai naar Chiang Rai gegaan om nog even de witte tempel te bezoeken. Toch een vrij unieke tempel, omdat het de eerste witte in thailand is. Indrukwekkend om te zien. Daarna doorgegaan naar Chiang Kong, de grensplaats met Laos. Hier ben ik Jane en Mike tegengekomen. Zei gingen ook met de slowboat naar Luang Prabang in Laos. Die avond natuurlijk een kennismakingbiertje gedronken. De volgende dag naar grenspost gegaan en ons uit laten stempelen in Thailand, vervolgens met de boot naar de andere kant van de mekong rivier gegaan om een visum voor Laos te halen. De volle naam is LPDR (Lao People's Democratic Republic). Dit wordt ook wel eens uitgelegd als Lao Please Don't Rush, omdat de mensen hier geen haast hebben en alles op hun dooie gemakje doen. Dit was bij het krijgen van een visum al te merken. Het was ontzettend druk maar alles ging op zijn dooie gemakje. Daarnaast zijn er blijkbaar ook 6 mensen nodig voor het afgeven van een visum. Elke doen ze een klein stapje van het proces. Dit kan natuurlijk veel efficiënter denk je dan als slimme Hollander, maar Laos is natuurlijk niet voor niks nog een ontwikkelingsland. Toch na een uurtje kreeg ik mijn paspoort terug met een visum om 30 dagen van dit mooie land te kunnen genieten. Hup op naar de boot en gaan met die banaan. De boot zou om 9 uur vertrekken, maar al snel kom je er achter dat dit natuurlijk Lao tijd is. Om 11 uur vertrok de slowboat voor een tocht van 2 dagen naar Luang Prabang. De slowboat is volgens de LP meteen al 1 van de hoogtepunten van Laos. Je kunt ook met de speedboot, dit duurt slechts 4 uur. Dit is alleen bloedlink omdat ze zo ontzettend hard gaan, je kunt niet van de omgeving genieten en je kunt elkaar niet verstaan vanwege het geluid van de motor. Elk jaar komen er mensen om het leven, ja met zo'n snelheid een rotsblok ontwijken is soms lastig. Aangezien ik geen haast heb en van de omgeving wil genieten en mezelf nog te jong vind om tussen 4 plankjes naar huis te gaan.... Ik had het ergste verwacht van de slowboat.... Houten stoelen/banken of geen stoelen. Gelukkig hebben ze onlangs gloednieuwe 2dehands autostoelen op de boten gemonteerd, inclusief mooie tafeltjes. Dit maakt de reis natuurlijk een stuk aangenamer. Voor op de boot samen met Mike een fles echt Lao Whiskey gekocht voor de prijs van 2 euro. Bij al die schitterende uitzichten vanaf de boot kreeg je natuurlijk al snel zin in een drankje. Ongeveer de halve boot dacht er hetzelfde over waardoor het ook al snel onder de categorie partyboot zou kunnen vallen. Ondertussen lekker socializen met de rest van de boot. Al snel kwamen aan de praat met een grote groep Engelsen en 3 franse meiden. Erg gezellig allemaal. Rond een uur of 5 kwamen we aan in Pak Beng, een klein plaatsje lang de Mekong waar we gingen overnachten. Hier kwamen we snel tegen waar Laos toch bekend om staat.... Drugs. We gingen samen naar een restaurant om te eten en het eerste wat ze vroegen was niet of we het menu wouden zien, maar of we drugs wilden. Marihuana of mushrooms..... no problemo. Maar uitgelegd dat we alleen wat wilden eten. Alledrie hebben buffel met gebakken rijst besteld. Na een half uurtje begon ik te lachen om 1 of ander tv programma, even later begonnen Mike en Jane ook te lachen. Uiteindelijk 2,5 uur heerlijk gelachen. Blijkbaar hadden ze wat happy stuff in ons eten gedaan. Welcome in Lao Baby! De volgende dag weer fris en fruitig op de slowboat gegaan met natuurlijk een nieuwe fles Whiskey Lao Lao. Natuurlijk nog even mijn gitaar erbij gepakt en Oasis met Wonderwall ingezet. Prachtig dat de halve boot meezong met dit nummer! Daarnaast kon het engelse meisje Jane ook goed zingen en heeft ze een paar nummers gezongen terwijl ik de gitaar speelde. Als kers op de taart bleek er ook nog een mondarmonicaspeelster uit colombia op de boot te zitten. Samen met haar heb ik ook nog een paar geïmproviseerde nummers gespeeld terwijl de rest van de aandachtig luisterde en na afloop natuurlijk luid applaudiseerde.

Luang Prabang

Aan het eind van de 2^de dag kwamen we aan in Luang Prabang. Meteen op zoek gegaan naar een guesthouse met mijn inmiddels grote vriend Mike. Jane is naar een ander guesthouse gegaan. Wij hadden het vermoeden dat ze het wel eens zat kon zijn dat wij, al dan onder invloed van Lao Lao Whiskey, haar constant in de zeik zaten te nemen, haha. Mike en ik hadden een groot deel van de slowboat uitgenodigd voor het drinken van een biertje om 8 uur in de Lao Lao Beer Bar (stond uiteraard in de LP). Tot onze verbazing was er om 8 uur nog helemaal niemand.... We zijn toen maar aangeschoven bij 6 blanke zuid afrikanen die in de weer waren met een grote biertoren. Na een korte kennismaking met deze 5 dames en 1 jongeheer maar besloten om het inmiddels beruchte vingerspel te spel. Ik ga niet in details treden maar als je je hier niet bekwaamt zou je wel eens heel erg dronken kunnen worden. Gelukkig beheers ik het als geen ander en was het er constant 1 van de zuid afrikanen die moest drinken. Na enkele spelletjes kwamen zowaar de eerste mensen van de boot langzaam binnendruppelen. Natuurlijk niet op tijd maar waarschijnlijk staan hun horloges al op Lao tijd. Uiteindelijk was de eerste dag erg gezellig en was het om half 12 tijd om naar huis te gaan...... ik hoor jullie denken.... Wat! Half 12! Ja beste mensen, alle kroegen of disco's in Laos sluiten om 11 uur of half 12. Heel bijzonder en iets waar je zeker aan moet wennen. Maar ik moet zeggen dat ik er nu na een maand Laos (ja het verhaal duurt tot het eind van mijn trip in Laos) wel aan gewend ben en ik vind dat ze dit in Nederland ook in moeten voeren zodat men onze toch enigszins ontspoorde jeugd weer op het juiste spoor kan krijgen. Voor zover ik kan zien gedraagt de jeugd in Laos zich voorbeeldig. Geen middelvingers of rare verwensingen naar je hoofd geslingerd als je rondfietst maar zwaaiende kinderen die graag een praatje met je willen maken. Ik weet dit want de volgende heb ik samen met Mike een fiets gehuurd en zijn we naar de waterval 15 km buiten Luang Prabang gefietst. Echt prachtig al die zwaaiende en vrolijke kinderen langs de kant van de weg. Daar kun je geen genoeg van krijgen. De laatste 7 km naar de waterval waren alleen maar downhill.... Wij keken elkaar aan, dit kon maar 1 ding betekenen.... We moeten er ook weer tegenop terug. Goede graadmeter of mijn maandje thaiboksen al teniet gedaan is. Anyway de waterval was prachtig, diverse plateau's met turquoise water. De terugweg was zoals verwacht.... Zwaar! Dat klimmen met 34 graden is wel iets waar je aan moet wennen. Maar uiteindelijk toch de top gehaald en veilig teruggekomen in Luang Prabang. De volgende dag wou mike weer naar een waterval om te zwemmen. Hier had ik niet echt trek in want ik wou graag alle tempels in Luang Prabang zien. Daarom samen met een belgisch meisje van de boot een fiets gehuurd en in 1 dag 20 tempels bezocht. Vooral de wat meer afgelegen tempels waren leuk. Niet zozeer vanwege hun architectuur, die in het centrum waren veel bijzonderder, maar vanwege de hoeveelheid monniken. Deze tempels worden het meest intensief gebruik voor het opleiden van monniken en je vindt er dan echt zo'n 80 tot 90 monniken per tempel. Het leuke is dat deze plekken door de meeste toeristen niet worden bezocht en de monniken allemaal naar je toekomen om een praatje met je te maken en natuurlijk hun engels te oefenen. Dus een tijdje gepraat over Nederland/belgie en over hoe lang ze al in het klooster zaten, wanneer ze er in waren gekomen, wat ze dagelijk deden. Echt heel leuk! 's Avonds weer om 8 uur in de Lao Lao Beer Bar, zoals elke avond, met een hele groep. We kwamen er achter dat na half 12 er nog 1 ding open is....... De bowlingbaan! Waarschijnlijk omdat dit niet onder de categorie kroegen valt, maar zoals je kunt raden is het natuurlijk een verkapte kroeg. Na een paar gezellig uurtjes hier moesten we hier, na enig aandringen op Lao wijze, toch ook echt weg. Tijd voor bedje dan maar. De volgende dag gebruikt om even wat noodzakelijke dingen te doen en nog even rond te lopen in de stad. Ook meteen mijn busticket geboekt voor Vang Vieng. De party place in Laos.

Vang Vieng

Vang Vieng.... Wat moet ik hier nu over zeggen. De volgende ben ik er heengegaan en ik wist dat de plaats bekend stond om het tuben. In de opgeblazen binnenkant van een trekkerband de rivier afdrijven en onderweg zijn er diverse barretjes.. Bij aankomst in Vang Vieng zag ik allerlei dronken schreeuwende mensen rondlopen met buckets in hun hand en hun hele lichaam onder de verf. Buckets zijn kleine emmers met een pleur drank, cola en wat energydrink erin. De volgende dag om 12 uur samen met Mike, de Belgische dame en 3 stelletjes uit Wales, Engeland en Australië wezen tuben. Allemaal een tube gehuurd en hup in pickup een eind stroomopwaarts. Bij eerste bar aangekomen over een brug en meteen krijg je een shot whiskey naar binnen gegoten. Zo gaat dat dus. Hier 2 uur gezeten en allerlei spelletjes gedaan met uiteraard drank. Na 2 uur maar eens de tube gepakt en naar de volgende bar gegaan. Die was maar 100 meter verderop, weer een shot whiskey en een paar buckets. Ondertussen kon je van allerlei dingen afspringen, hadden ze grote glijbanen en allerlei slingerdingen. Om een lang verhaal kort te maken. Het werd uiteindelijk 1 groot feest en we zijn tot de 5^de bar gekomen en hebben denk ik 400 meter getubed. Zoals ik al had verwacht gaat het niet over het tuben maar over het feesten. Ik heb nog nooit zoiets als hier meegemaakt en volgens mij is er ook niks vergelijkbaars. Een aanrader voor iedereen die nog eens naar Laos gaat! Ik wou het eigenlijk 1 keer doen, maar de 2 dagen daarna ook wezen tuben... haha. Het is blijkbaar verslavend want sommige mensen liepen er 2 a 3 weken rond. Verstandig als ik ben heb ik toch maar besloten om na 3 dagen een rustdag in te lassen en de dag daarna een ticket te boeken naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Nogmaals het is een geweldig concept en een nog geweldiger feest en wie weet doe ik ooit nog eens een keer.

Vientiane

In Vang Vieng was het tijd om afscheid te nemen van iedereen en vooral van mijn grote vriend Mike. Samen zo ontzettend veel lol gehad en inmiddels al een heel pallet aan grappen die wij alleen snappen. Geniaal die tijd. Toch tijd om verder te gaan want er is nog meer te zien in Laos. Vientiane was voor mij eigenlijk alleen een tussenstop om ff bij te komen van de vele alcoholische versnaperingen die waren genuttigd op boot, in luang prabang en vang vieng. Verder is hier ook niet heel veel te zien afgezien van een replica van de notre dame (laos is een voormalige franse kolonie), een groot standbeeld en een paar tempels. Dezelfde dag nog mijn ticket geboekt voor Tha Khaek verder in het zuiden.

Tha Khaek

In Tha Khaek is 1 guesthouse waar alle buitenlanders heengaan, The Travellers Lodge. De plaats zelf is niet heel groot en er is niet zo veel te doen. Waarom hier heengaan dan? Omdat je vanuit deze plaats The Loop kunt doen. The Loop is een motorbiketour van 4 dagen die je langs mooie natuur, kleine dorpjes, mooie vergezichten en als hoogtepunt de Ko Long Cave brengt. Weer zat ik met allemaal locals in de bus waar ik wel van baalde want ik had gehoopt op wat mensen in de bus die ook the loop wouden doen. Aangekomen bij de lodge snel ingechekt en op zoek gegaan naar mensen die the loop wouden doen. Helaas de eerste dag deze niet gevonden. Dus was het wachten op de volgende dag. Gelukkig kwam ik de volgende ochtend bij het ontbijt 2 belgische meisjes(Ann & Tess) tegen die the loop gingen doen. 's Avonds kwamen er nog 2 duitsters bij (Lukas & Florian) en diezelfde avond hebben we nog een costiricaan (Alex) overgehaald om met ons mee te gaan. 's Ochtends stonden we alle 6 klaar voor de start met onze gehuurde handmatige versnellings scooters. Helm op, stofkapje voor en gaan met die banaan. We gingen eerst naar het benzinestation om te tanken, maar op wonderbaarlijke wijze wisten we elkaar hier al kwijt te raken. Dat belooft veel goeds voor de rest van de 4 dagen... haha. Gelukkig zo slim geweest om telefoonnummers uit te wisselen zodat we elkaar al snel weer hadden gevonden. De eerste stop was de buddha cave, een grot met een heilige Boeddha er in. Heel afgelegen maar toch vol met biddende mensen en te heilig om foto's van de binnenkant te nemen, dat hebben we dan ook maar niet gedaan. De volgende stop was een grote grot. Bij de afslag moest je steil naar beneden en hier zat een hele grot geul in de weg. Onthoudt deze! De grot zelf was mooi te zien. We werden er naar toegeleidt door een klein laotiaans jochie van nog geen 7 jaar oud volgens mij. Na terugkomst nam hij dankbaar onze fooi in ontvangst, want zonder hem hadden we de opening toch echt niet kunnen vinden. Op de terugweg dacht onze grote costaricaanse vriend Alex even stoer te doen en vol gas weg te rijden. Alleen was hij even de grote geul vergeten. Voorwiel erin, over de kop..... wauw 2 uur onderweg en al het eerste ongeluk. Gelukkig was hij ongedeerd, dit in tegenstelling tot zijn net gekocht backpack. 1 band was helemaal afgescheurd dus die kon niet meer op zijn rug. Na een korte brainstormsessie leek het ons het beste om de backpack maar vast te maken op de achterkant van zijn scooter en 's avonds verder te kijken. De lunch was huilen met de pet want alex en ik hadden de noodlesoep veel te scherp gemaakt. In Laos hebben ze rode peper in olie wat heerlijk is in de soep. Alleen te veel van dit goedje daar gaat je neus van lopen en je gaat er zowaar echt bijna van janken. Toch blijf ik er elke keer te veel in doen..... Rond een uur of 3 eindigde in 1 keer de geasfalteerde weg en kon het echte werk beginnen.... Dirtroad...... Whoehoe. Stofkapjes op en gassen. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat er in Laos niet veel wordt geknikkerd want ze hebben toch wel zo ontzettend veel kuilen in de weg. Prachtig om daar doorheen te navigeren met je scooter. Rond 5 uur kwamen we een het plaatsje waar we zouden overnachten. Een leuk guesthouse opgezocht (voor jullie beeldvorming in zuid oost azie slaap je voor 1,5 - 2,5 euro per nacht en heb je ontbijt, lunch en avondeten voor in totaal 5 euro). Na een verdiende douche maar eens het eerste lekker biertje gedronken. Dit zou niet de laatste zijn. De mensen van het guesthouse waren echt geweldig. Rond een uur of 11 zijn we samen met de hele familie van het guesthouse gaan jeu de boulen onder het genot van diverse biertjes en glaasjes Lao Lao Whiskey. Om 1 uur toch maar eens naar bed gegaan, omdat we om 6 uur weer op gingen staan om samen met een local te vissen. Zo gezegd zo gedaan, helaas alleen niks gevangen op de boot. Alleen later langs de kant mijn eerste vis in azie gevangen, een redelijke grote baars.

De tweede dag was een dag vol met dirtroad. De wegen werden slechter en slechter en slechter. Geweldig! Grote stenen op de weg, dikke jungle, steile afgronden en modderverschuivigen van de regentijd maakten het een echte uitdaging. Uiteindelijk de dag goed doorgekomen zonder al te veel kleerscheuren en overnacht in een kleine plaats met voornamelijk vietnamese inwoners. Voelden ons niet echt welkom daar. De volgende ochtend weer vroeg op pad gegaan om zodoende op tijd bij de Ko Long cave aan te komen. We waren er uiteindelijk rond een uur of 2. Tussendoor natuurlijk nog de noodlesoep gehad en alweer een loopneus en janken. Je moet er maar aan wennen. Ko Long Cave was in 1 woord geweldig. Een immense grot met een rivier die er doorheen stroomt. Op sommige plekken is het plafond van de grot meer dan 100 meter hoog. Absoluut een hoogtepunt van the loop. De 4^de en laatste dag was eigenlijk een beetje saai omdat het alleen maar goed geasfalteerde weg was. Dit werd alleen ruimschoots goedgemaakt door de laatste paar kilometers. We hadden afgesproken om naar een meertje te gaan wat ongeveer 20km van de highway aflag. Het begin van de weg was goed. De eerste 5 km ging zonder problemen. Daarna werd de weg al snel slechter en uiteindelijk echt beroerd. Dit was het punt dat de Ann en Tess besloten om terug te gaan. Natuurlijk zijn wij 4 kerels en laten we ons niet afschrikken door ondergelopen wegen en totaal niet berijdbare wegen. Tot dit punt waren de scooters nog in goede staat. Uiteindelijk hebben we na een helse toch het meertje weten te vinden. We konden alleen maar een paar minuten blijven omdat het snel donker zou worden en we natuurlijk dezelfde weg nog weer terug moesten. Ik had inmiddels mijn achterrem al redelijk in de vernieling gereden door het raken van een boomstronk. Ook een stuk van de voorkant van mijn scooter was er af gevlogen. De andere hadden ook allemaal al gebreken aan de scooter. Met een halve achterrem probeerde ik uit alle macht een grote steen te ontwijken. Dit lukte helaas niet met als gevolg dat mijn hele achterrem er af vloog (deze zat bij de rechtervoet). Balen! Bergafwaarts zonder achterrem is toch wel erg lastig. Gelukkig kwam er net een pickup truck aan, de eerste die wij tegenkwamen, die heeft mij een lift gegeven naar de grote weg. Hier zijn we verder gegaan in het donker, wat ook een hele uitdaging is in Laos met al die gebrekkige scooters. Daarnaast kun je geen zonnebril meer dragen in het donker met als gevolg dat alles wat vliegt je ogen probeert te raken. Toch uiteindelijk veilig aangekomen in Tha Khaek, daar waar de Belgische meiden zich toch al ernstig zorgen over ons begonnen te maken. Al met al een heel avontuur, een geweldige ervaring en een hele gezellig groep!

Pakse

De volgende dag afscheid van elkaar genomen op het bustation. Alex ging naar Vientiane en de Belgische meiden naar een plaats in het noorden. Samen met Lukas en Florian ben ik op de bus naar Pakse gestapt. Hier kwamen we nog een fins meisje tegen waarmee we de volgende dag naar een paar watervallen zijn gegaan en naar de koffieplantageregio van Laos. De volgende dag zijn we naar Wat Phou geweest een eeuwenoude tempel die op de UNESCO werelderfgoedlijst staat. De volgende dag gingen we naar de 4000 islands helemaal in het zuiden. Hier werd ik echter ziek zodat ik 3 dagen op bed heb gelegen. Daarna ben ik terug gegaan naar Pakse om even naar het ziekenhuis te gaan voor een consult en wat medicijnen. Inmiddels al weer bijna beter en morgen (13 november) ga ik naar Cambodja voor een nieuw land en nieuwe avonturen!

Foto's chiang mai:

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.2077610895617.2104101.1105330831&type=1&l=011a889fa1

Foto's Pai:

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.2079517703286.2104157.1105330831&type=1&l=3b7ed86c8e

Foto's Mae Hong Song en Laos

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.2157454891667.2106657.1105330831&type=1&l=89dca4b62a

Ko Yao Noi part 2 en Ko Phi phi

Ko Yao part 2 en Ko Phi Phi

In mijn vorige stukje had ik nog 2 weken te gaan op Ko Yao Noi. Inmiddels zit ik in Phuket en vlieg ik morgen naar Chiang Mai in het Noorden van Thailand voor een nieuw gedeelte van mijn reis. De laatste 2 weken op KYN waren erg leuk. Natuurlijk weer ontzettend hard getraind, de gewoonlijke 4 uur per en 6 dagen per week. Volgens mij ben ik nog nooit in mijn leven zo fit geweest. En het leven is verder heel celibaat.... Geen drank en vrouwen zijn in geen velden of wegen te bekennen. De enige keer dat er een biertje wordt gedronken is op zaterdagavond, omdat zondag de vrije dag is. Maar omdat je zoveel traint ben je na 3 biertjes al ladderzat dus deze avond duurt nooit zo lang... haha. De zaterdag 2 weken geleden was erg gezellig. We hebben toen samen met iedereen gegeten in de gym. De moeder van 1 van onze trainers had een echte traditionele thaise maaltijd klaargemaakt. Onder het genot van een biertje en veel gezelligheid hebben we genoten van(het vaak erg spicey) eten. D e zondag is meestel bestemd voor Sabai Sabai wat relax relax betekent in het Thai. Het hele eiland is inmiddels al door mij verkend en inmiddels ben ik dikke maatjes geworden met een Australier van 49 die laatst zijn eerste thaiboksgevecht heeft gehad in Phuket. Verder wisselen de mensen eigenlijk constant. De ene blijft een week, de ander 3 maanden. De dag na zondag was er weer eentje met veel training, de dinsdag ook, maar de woensdag en donderdag zijn we samen met Dan en Jodi (australie), Geoff (australie), Tom (belgie), Bangphet (alround klusjesman KYN) en onze trainer en zijn zoontje naar het vasteland gegaan om zijn moeder op te halen. Ik moet zeggen dat dit de beste trip is tot nu toe, we hebben echt de kans gekregen om een kijkje te nemen in het echte lokale leven van de thaise mensen. Als eerste zijn we onderweg gestopt bij een half ingezakte pier waar natuurlijk geen toerist te bekennen was. Vanaf hier hebben we een boottrip gedaan rondom een aantal kleine eilanden en hebben we een poging gedaan om de Pink Dolphin te spotten. Helaas hebben we deze niet gezien. Vervolgens zijn we naar een boeddhistische tempel geweest die was gebouwd in een grot. Hier kregen we uitgelegd door onze trainer hoe we konden bidden tot Boeddha. Hij deed het voor en wij konden het nadoen. Natuurlijk een poging gewaagd. Hierna natuurlijk wat wierrook aangestoken en een kleine donatie gegeven aan de monniken. Na de tempel zijn we naar een resort geweest waar een riviertje stroomde vol met visje die je dode huidcellen opeten. Steek je voet in het water en binnen de kortste keren zitten er 100 visjes met hun tandjes je dode huidcellen op te eten. Heeeel apart, maar je went er wel aan. Natuurlijk uiteindelijk met de hele benen er in gegaan. Er zitten dan wel zo'n 300 visjes aan je lichaam. Ik moet zeggen dat je na die tijd echt een schoon gevoel hebt dus blijkbaar werkt het goed. Na de visjes zijn we naar de trainer zijn moeder gegaan. Deze woonde midden in de jungle op een vrij afgelegen plek. Hier hebben we onze spullen gedropt en zijn we terug gegaan naar het kleine stadje om op een lokale markt ons avondeten te halen. We waren hier de enige westerlingen en dit was de eerste keer dat ik in Thailand uitgebreid werd bestudeerd vanwege mijn lengte en toch niet typisch Thaise uiterlijk. Na de markt hebben we het eten naar de trainer zijn zus gebracht en zij ging het voor ons klaarmaken. Zittend op grond onder het genot van een biertje werd het eten gebracht. Eerlijk waar.... Lekkerste thaise eten tot nu toen. Heel authentiek en wel 15 kleine gerechten geserveerd in kleine schaaltjes. Later op de avond kwamen er nog een paar lokale jongens die bijenlarven hadden meegenomen. Schijnt een delicatesse te zijn. Aangezien ik me heb voorgenomen om alles te eten.... Kon ik natuurlijk niet weigeren. Eerst twijfelend eentje maar ze smaakten zo goed dat ik op een gegeven moment maar gewoon een handvol heb genomen. Heerlijk en natuurlijk vol goede voedingsstoffen (hoop ik). Na nog een paar biertjes zijn we gaan slapen. Na enkele spinnen ter grootte van een had te hebben weggejaagd konden we gaan liggen op onze superdeluxe bedden bestaande uit een extreem dun lakentje op een betonnen vloer. Achja... slapen op beton.. word je hard van moet je maar denken. De volgende dag wakker geworden met toch wel enigszins zere botten maar eens aan het ontbijt gegaan. Thais ontbijt... zoete lekkernijen en vers geschild fruit... goed begin van de dag. Daarna was het tijd om terug te gaan naar het eiland. Moeder en al haar spullen in de auto aangezien ze 3 weken meeging naar het eiland. Onderweg nog gestopt bij een grot.. erg mooi om te zien, leek een beetje op de grotten van Han alleen dan anders. Daarna nog even bij een mooie waterval gestopt en vervolgens doorgegaan naar de pier waar we weer teruggingen naar KYN.

Op maandag 22 september was mijn laatste trainingsdag op KYN. Dinsdagochtend ben ik vertrokken met de pickuptruck naar de pier. Het afscheid nemen was moeilijk want het voelde toch al een beetje als een familie. Ik ga hier zeker terugkomen voor nog een maandje trainen en misschien dan een echt gevecht doen in een groot stadion in Phuket... Dus wie weet, ik hou jullie op de hoogte! Op woensdagochtend heb ik de boot genomen naar het bounty eiland ko phi phi om even lekker uit te rusten van de training. Ik zeg wel uitrusten maar het kwam er gewoon weer op neer dat het feesten werd. Op de boot kwam ik olga uit rusland en erik uit nld tegen. Met zijn drieen zijn we 's avonds naar het strand geweest om lekker te drinken en te feesten. Echt een geweldige avond en ik heb me uitstekend vermaakt. De volgende dagen waren eigenlijk ongeveer hetzelfde. Tussendoor nog een boottrip gedaan naar allen stranden op ko phi phi waaronder natuurlijk ook het wereldberoemde Maya Beach van de film de beach. Na 5 dagen 'uitrusten' op phi phi was het weer tijd voor wat anders. Ik ben teruggegaan naar phuket om een paar dagen mee te maken van het Vegetarian Festival. Hier zit een hele historie achter maar daar ik jullie niet mee vermoeien. Na een paar dagen phuket had ik het wel weer gezien en heb ik mijn vliegticket naar Chiang Mai in het Noorden geboekt. Inmiddels zit ik alweer 3 dagen in chiang mai en al weer ontzettend veel leuke mensen ontmoet en dingen gedaan. Hierover in het volgende verhaaltje meer.

foto's thaiboksen: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.2036244381480.2102710.1105330831&l=726eeba7f8&type=1

foto's phi phi: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.2047039251345.2103017.1105330831&l=d17cd443b7&type=1

Ko Yao Noi

Ko Yao Noi

Op 24 Augustus ben ik op de bus gestapt richting Krabi in het zuiden van Thailand. Na een busrit van ongeveer 16 uur kwam ik aan in Krabi. Het grootste gedeelte van de mensen ging van daaruit door naar het populaire bounty eiland Ko Phi Phi. Ik was natuurlijk de enige die naar Ko Yao Noi moest. Iedereen die ik in de bus sprak had er nog nooit van gehoord en ik wist van tevoren ook al dat het absoluut niet toeristisch zou zijn. De boot naar Ko Phi Phi vertrok vanaf het punt waar we aankwamen met de bus. Er werd mij echter verteld dat de boot naar Ko yao Noi vanaf een pier vertrok zo'n 60 km verder op. Shit! De enigste optie was om een taxi te nemen naar de pier. Gelukkig zijn de tarieven in Thailand niet hetzelfde als in NLD en koste het mij ongeveer 15 euro om naar de pier te reizen. De taxichauffeur sprak nog een beetje engels, maar eenmaal uitgestapt op de pier sprak er niemand meer engels en was ik de enige westerling... Met veel handen en voetenwerk lukte het toch om duidelijk te maken dat ik naar Ko Yao Noi moest. Eenmaal op de speedboot moest ik een paar keer knipperen met mijn ogen... wat een prachtige omgeving. Grote rotswanden die zo in 1 keer uit het water op lijken te stijgen. Prachtig! Na een ritje van ongeveer een half uur kwam ik aan op het eiland. Hier stonden diverse pickups al te wachten om mij naar mijn bestemming te brengen... wat een luxe. Uiteindelijk natuurlijk voor de goedkoopste gekozen... ik blijf natuurlijk een Nederlander. Na een kort ritje kwam ik aan op mijn bestemming, Lam Sai Village Hotel. Een prachtige locatie aan de zee en overal groeien bananen, mango's en kokosnoten. All for free J. Ik werd er verwelkomd door Alena, een Australische vrouw die al een tijdje op het eiland woont. Zij liet me mijn kamer zien en stelde me voor aan iedereen. 's Avonds, ondanks een nachtje zonder slaap, maar meteen begonnen met de Muay Thai training. Voor degene die het niet weten, Muay Thai is een vechtsport die wordt beoefend in heel Thailand. Thaise jongens beginnen vaak al op zeer jonge leeftijd met deze sport. Het staat bekend om zijn hardheid en gebruik van ellebogen en knieën. De eerste training was wel afzien, 2 uur lang met een temperatuur van 30 graden is wel ff wennen. Gelukkig had ik me natuurlijk thuis al ontzettend goed voorbereid, alhoewel die voorbereiding met de 5 dagen in Bangkok was eens al sneeuw voor de zon kon zijn verdwenen. De volgende dagen gingen de trainingen steeds beter en kreeg ik de techniek steeds beter onder de knie. Na een maandje zal ik wel een volleerd Muay Thai vechter zijn J. Ik viel ook direct met mijn neus in de boter want op maandag 29 augustus zouden er 2 mensen van de gym een wedstrijd vechten. Bijna iedereen ging mee om aan te kijken en aan te moedigen. Daarna zou er nog een borreltje worden gedronken in Phuket. Wie ben ik daar nee tegen te zeggen! Op maandag om 10 uur in de morgen vertrokken we met de boot naar Phuket. In de middag zijn we met z'n allen phuket in geweest om te shoppen en alvast een biertje te drinken en 's avonds om 8 uur gingen we naar het stadion voor de gevechten. Erg leuk om te zien. Ze hadden er zelfs een liveband die de typische thaise muziek verzorgt die bij Muay Thai hoort. Wil je weten hoe dit klinkt zoek dan eens naar Muay Thai op Youtube ;-). Uiteindelijk had er eentje verloren op punten en de ander gewonnen op KO. Na die tijd zijn we met z'n allen Phuket in geweest voor een drankje. Ik moet zeggen dat de uitgaansstraat hier een beetje lijkt op de wallen alleen zitten de dames niet onder een rood lampje en achter een raampje maar lopen ze gewoon rond in disco's en kroegen. Heel apart om te zien, maar toch niet echt mijn ding. De volgende dag weer naar KYN gegaan om daar natuurlijk om 5 uur in de middag weer fris en fruitig te trainen. Ik moet toch zeggen dat het tegenvalt met 3 uur slaap en meerdere biertjes... Woensdag en donderdag was het gewoon hard trainen en veel slapen. Op vrijdag heb ik maar eens besloten om een scooter te huren en de hele dag over het eiland te cruisen. Werkelijk... wat een prachtig eiland. Stranden, jungle, prachtige vergezichten, geen toeristen... heerlijk. De enige mensen die je tegenkomt zijn locals op de scooter en op de stranden, die toch kilometers lang zijn, zit je gewoon helemaal in eentje. Het is een moeilijk beschrijven gevoel, maar het is prachtig om in je eentje op zo'n mooie plek te zijn . Niet dat hier verder geen farang (buitenlanders) zijn. Bij de gym trainen een aantal Australiërs, een schot, een paar Engelsen, een Belg, een Ier en ik. KYN is vooral een moslim eiland wat betekent dat het grootste gedeelte van de mensen moslim is en er een paar moskeen staan die je een paar keer per dag goed kunt horen. De locals leven hier vooral van de visvangst en de rubberplantages op het eiland. Zaterdag heb ik na de ochtendtraining weer een scooter gehuurd en ben ik naar de andere kant van het eiland gegaan. Hier vind je rijstvelden en ontzettend veel buffels. Erg mooi om te zien. Daarnaast is het gewoon heerlijk om gewoon rond te rijden en van de omgeving te genieten. Zondag heb ik samen met Tom (belg), Heidi en Allan (nieuw zeelanders) en Leff (schots) een boattrip gedaan. De eigenaar van de boot is de vader van 1 van onze trainers en hij kent alle mooie plekjes in de omgeving. Onze eerste stop was een klein strandje en op een heel klein eilandje. Hier zijn we de grotten ingegaan. Op een gegeven begonnen we licht te zien aan het eind van de tunnel en stonden we in 1 keer midden in een soort jungle. Ik moest even een paar keer knipperen met mijn ogen, zo mooi was het. Daarna hebben we heerlijk geluncht op het strandje en zijn we vervolgens gaan kajakken. Ook met de kajaks kon je de grotten in. Wel goed bukken anders had je zo een paar gaten in je hoofd. Op een gegeven moment kwamen we aan de andere kant van de grot en kwam je een prachtig soort van meertje. Het was daar zo rustig en er was niemand anders. Werkelijk prachtig. De foto's spreken wel voor zich denk ik. Toen we weer naar buiten gingen stonden er 40 kajaks te wachten om naar binnen te gaan, dus we waren gelukkig precies op tijd. Toen we terug kwamen was het al weer tijd voor training. Binnenkort gaan we samen met Hlukhin (hoofdtrainer) naar het vaste land om zijn moeder op te halen. Het is ook meteen een uitje om veel leuke dingen te gaan doen. In het volgende verslag hier meer over! Nog 2 weken te gaan op Ko Yao Noi en dan afgetraind naar de volgende bestemming, waarschijnlijk de Ko Phi Phi eilanden. Foto's en video's van thaiboksen komen er aan.

Foto's 1: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.1990412875721.2101130.1105330831&l=8c9379072d&type=1

Foto's 2: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.1999575704786.2101541.1105330831&l=4fb36435d0&type=1

De eerste dagen Thailand

Op 18 augustus was het dan eindelijk zo ver, mijn grote reis ging beginnen. Met het weer in NLD de laatste paar weken is het natuurlijk geen slecht vooruitzicht om naar een land te vliegen waar het elke dag minstens 30 graden is en lekker zonnig. Om 12 uur in middag ben ik samen met mijn vader en herman vetrokken richting Dusseldorf. Natuurlijk heel erg bedankt voor het wegbrengen! Rond 4 uur was het tijd om definitief afscheid te nemen en de douane te passeren. Alle emotionele taferelen die ik had verwacht bleven gelukkig achterwege. Vervolgens ben je dan ganz allein op Dusseldorf Airport en heb ik de gate maar eens opgezocht. Het was toch een apart gevoel om daar helemaal alleen te staan en aan je grote avontuur te beginnen. Maar contact is natuurlijk snel gelegd. Natuurlijk was ik niet de enige die naar Thailand vloog. Al snel kwam ik aan de praat metRich uit Engeland. Zijn relatie was net uit en hij had besloten om alles achter zich te laten en te vertrekken naar Thailand. Eenmaal aangekomen in Bangkok hebben we samen met een Duitser een taxi genomen richting Khoasan Road. Dit is de backpackerstraat van Bangkok waar bijna iedereen heengaat die net is aangekomen in Bangkok. Rich had al een reservering bij een hostel dus zelf ook maar besloten om daar te blijven. Nadat we onze backpacks hadden gedropt zijn we een biertje gaan drinken. We hadden allebei een flinke jetlag maar ik had gehoord dat het niet verstandig was om dan meteen te gaan slapen. Omdat we dit natuurlijk heel serieus nemen hebben we maar besloten om door te gaan waarmee we al bezig waren namelijk bier drinken... Later op de avond kwamen we nog een nederlander, engelsman en een duitser tegen. Erg gezellig allemaal en 5 uur 's nachts lag ik pas in het bedje van mijn hostel. De volgende dag was een beetje zwaar (understatement) ivm de avond ervoor. Ik heb al wel door dat de meeste backpackers hier niet zijn voor het cultureel erfgoed van Bangkok.... Ik besloten om deze dag maar even lekker rustig aan te doen en een beetje bij te slapen. Tegen de middag toch maar besloten wat te doen. Samen met een nederlands meisje zijn we naar de BMK shopping mall geweest. Dit is een enorm groot winkelcentrum met 7 verdiepingen goedkope kleren, juwelen en telefoons. Omdat ik niet zo veel t-shirts mee had genomen en je die toch echt nodig hebt met die 35 graden elke dag heb ik er een paar gekocht. Die 3 euro per t-shirt slaat ook niet een gigantisch gat in je reisbudget. 's avonds was ik toch weer redelijk fit en samen met het nederlandse meisje een paar biertjes gaan drinken. Eenmaal op het terras kwamen we 2 canadezen tegen die hier op vakantie waren. Samen met hen zijn we naar de Bucket Bar gegaan. Dit zijn grote emmers met een sterke cocktial en een paar rietjes. Erg gezellig en zo werd het weer een latertje..... De3de dagben ik samen met een duitser naar The Royal Palace geweest en Wat Po. Dit zijn 2 van de grootste publiekstrekkers in Bangkok. Beide waren erg mooi vooral het tempelcomplex vanWat Po was prachtig om te zien. Hierna hebben we nog een zelfgeorganiseerd sightseeing tourtje gedaan door Bangkok. Eerst zijn we met de public ferry over de rivier gevaren en daarna met de SKytrain terug naar het district waar wij zitten. Het is erg leuk om al die verschillende delen van Bangkok te zien. Elke district heeft zijn eigen uitstraling en sfeer. Na de trip zijn we even wat gaan eten. Ik weet inmiddels al heel goed wat de favoriete bezigheid van een Thai... Eten. Op letterlijk elke plek van de straat staan eettentjes en kun je typisch thaise dingen eten. Heerlijk! Aangezien ik ook gek ben op eten komt dat goed uit. Daarnaast is het echt heel goedkoop. Een lekkere Thaise curry met rijst kost hier omgerekend 1 euro. 's avonds ben ik met een duitser naar een barretje gaan een eindje verderop. Hij was daar eerder geweest en hij vond het geweldig. Ik moet zeggen hij had gelijk. Het was gewoon een busje dat was omgebouwd tot een barretje en daarom heen stonden een aantal stoelen. De eigenaar was echt de meest relaxte Thai die ik tot nu toe ben tegengekomen. Lang haar, een grote baard... kortom een echte thais hippie. Ze hadden er ook een waterpijp met smaakjestabak erin. Samen met 2 canadese surfdudes hebben we hier dankbaar gebruik van gemaakt. Wederom een gezellige avond. Verder is het gewoon lekker relaxen in bangkok en veel verschillende mensen ontmoeten.Het is ook te heet om te veel aan sightseeing te doen en ik heb natuurlijk 7 geleden ook alles al gezien in Bangkok. Inmiddelsben ik na een lange reis van 16 uur aangekomen op Ko Yao Noi voor een maandje Thaiboksen. Het zuiden van hailand is echt prachtig en hetgeen ik al van het eiland heb gezien (pickuptruck naar hotel) belooft veel goeds. Een nieuw verhaal en nieuwe foto's volgen snel. Voorde foto' tot nu toe zie de volgende link: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.1973876262316.2100386.1105330831&l=04ccba2b14&type=1

Groetjes Bastiaan